Ignacy był drugim następcą świętego Piotra, biskupem Antiocheńskim. Znamy jego 7 listów: do Kościoła w Efezie, Magnezji, Tralleis, Rzymie, Filadelfii, Smyrnie i do Polikarpa.
Ignacy znał listy św. Pawła. Jako wyznawca Chrystusa nie przeszedł już jednak szkoły żydowskiej.
W swych tekstach podał hierarchię kościelną: biskupów, kapłanów i diakonów.
Listy Ignacego to lettre - jak najbardziej osobiste, przeciwne wszelkim sztucznościom listu starożytnego. Biskup nie dbał w nich o formę i prawa języka greckiego. Skupiał się na treści. Tym samym nie krył swojej osobowości pełnej wiary, żaru i mistycznej miłości do Boga. W tekstach widać, że był to człowiek żywy, uczuciowy, odczuwający ból i troskę o osieroconą gminę antiocheńską (po jego przymusowej wędrówce z Syrii do Rzymu pod eskortą 10 żołnierzy, by zginąć za wiarę). Jako biskup-więzień w drodze na śmierć przekazywał w listach swe ostatnie i najważniejsze polecenia braciom z Azji Mniejszej.
O Chrystusie mówił jako o kimś najbliższym, dlatego uznaje się jego teologię za teologię mistyka, teologię miłości. Ignacy podkreślał w przekazie Dobrej Nowiny Jezusowe człowieczeństwo i Chrystusowe bóstwo. Pisał zatem o Jezusie Chrystusie, z rodu Dawida, Synu Maryi, który naprawdę się narodził, który jadł i pił, naprawdę był prześladowany za Poncjusza Piłata, naprawdę został ukrzyżowany i umarł, a oglądały Go niebo i ziemia, i otchłań. On też naprawdę powstał z martwych. To Jego Ojciec wskrzesił Go.[1]
Główna nauka do wiernych dotyczyła m.in. strzeżenia się herezji i trzymania się tradycji apostolskiej. Zalecał trwanie Kościoła w jedności przez Eucharystię i szacunek względem biskupa. Był pełen radości i uwielbienia wobec Boga pisząc do Kościoła w Efezie: Wasza zgoda i harmonia miłości wyśpiewuje [światu] Jezusa Chrystusa [2].
Mówił, że Kościół składa się ze świętych, czyli z uświęconych przez Chrzest. Kościół to dla niego biskup otoczony prezbiterami, diakonami i ludem Bożym.
W najpiękniejszym, jak się uważa, "Liście do Rzymian" napisał, że naśladowanie Chrystusa realizuje się najdoskonalej przez naśladowanie Jego męki.
Ignacy zginął śmiercią męczeńską w Rzymie w 107 r. rzucony na pożarcie dzikim zwierzętom. Stało się to podczas igrzysk, które wyprawił Trajan po zwycięstwie nad Dakami. Zginęło wtedy 10 tys. gladiatorów i zabito 10 tys. dzikich zwierząt.
[1] Zob. Pierwsi świadkowie. Pisma Ojców Apostolskich, Wyd. II uzup. i popr., przekł. Anna Świderkówna, wstęp, komentarz i oprac. ks. Marek Starowiejski, Wyd. Diecezjalne Sandomierz, Wyd. M, Kraków 1998.
[2] Tamże.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz