Spotkanie w parku

Młody mężczyzna zauważa kobietę siedzącą na ławce. Zatrzymuje się i pyta:

-  Nie boi się pani tak siedzieć samotnie w parku?

Kobieta zdziwiona:

- A gdzie tu samotność? Wokół drzewa i kwiaty. Hmm… A czemu pan pyta? …Nie, nie boję się. Mam sposób na potencjalnych… gwałcicieli.

- Tak? Jaki?

- Głośno krzyczę. (demonstruje)

- Niech się pani uspokoi!

Kobieta przerywa krzyk i mówi:

- To działa.

- ??? Zaskoczyła mnie pani.

Po chwili kobieta wzdycha:

- Lubię posiedzieć i pooddychać świeżym powietrzem w parku…

- No, ale to przecież niebezpieczne.

- Na ile procent ocenia pan niebezpieczeństwo?

- Na… 50.

- Zapewne ma pan rację, ale jakoś się nie lękam.

- Jest pani odważna. Jak pani to robi?

- Zwyczajnie. Nie uśmiecham się do przechodzących mężczyzn.

- Faktycznie, odkąd z panią rozmawiam nie zauważyłem uśmiechu. Czy mogę się przysiąść?

- Jak pan chce…, ale ławka nie jest zbyt czysta. Na drzewach mieszka mnóstwo kruków, które...

- Rzeczywiście…

Mężczyzna siada obok kobiety:

- Pani tak codziennie tu przychodzi?

- Ależ skąd! Jutro pewnie mnie tu nie będzie… Wyjeżdżam.

- Dokąd?

- Czemu pan pyta? To moja prywatna sprawa! (oburza się)

- Przepraszam.

Po pauzie kobieta dodaje:

- … Wyjeżdżam na nową placówkę. Dziś mój ostatni wieczór w tym mieście.

- To… może gdzieś panią zaproszę?

- No co też pan?! Nawet pana nie znam.

- Warszawski jestem. Piotr Warszawski. A pani?

- A ja…, a ja muszę już iść. (pospiesznie wstaje z ławki)

- To może panią odprowadzę?

- Nie, dziękuję, pójdę sama.  

- Jak pani woli…

Kobieta oddalając się szybkim krokiem słyszy za sobą:

- Miło się z panią gawędziło!