Zasadnicze pytanie

Kiedy zaczyna się życie? – ktoś zapyta. I padają różne odpowiedzi:

- Życie zaczyna się po czterdziestce.

- Życie zaczyna się z chwilą urodzin.

- Życie zaczyna się od pierwszej świadomej decyzji.

- Życie zaczyna się od momentu zaistnienia zygoty.

- Życie zaczyna się w chwili nawrócenia.

- Życie zaczęło się kiedy zobaczyłem sens swojego działania.  

- Życie zaczęło się gdy doświadczyłem cierpienia i trudu.

- Życie zaczęło się kiedy zacząłem kochać.

No, dobrze. W każdej odpowiedzi dostrzegam ziarno prawdy. A co wtedy, jeśli nic nie czujemy, prócz pustki życia. Niekiedy człowiek wypełnia tę pustkę pracą, religią, sztuką, być może seksem czy też innymi formami zaangażowania lub uzależnienia. I mimo tych wszystkich zabiegów nadal nie odczuwa głębi, pełni i radości życia. Cierpi. I to cierpienie staje się jego nieustannym towarzyszem, od którego nie może się uwolnić.  

Jak prawdziwie zmartwychwstać, ożywić własne życie, by poczuć sens swego istnienia? W wielu przypadkach wskazuje się miłość jako rozwiązanie. Ale… Można kochać i nadal odczuwać pustkę! Jak to jest możliwe? Kochając z obowiązku i bez zaangażowania serca. Kochając z automatu. Czy więc taka miłość jest w ogóle miłością?

Miłości nie można nazwać, ująć w definicję czy zamknąć w ramkę. Ale miłość można doświadczyć. To stan zaliczany do rzeczywistości transcendentnej. Dzięki istnieniu duszy ludzkiej człowiek może doświadczyć miłości. Zasadniczym pytaniem jest tu jednak kwestia: dlaczego miłujemy? lub też: jaki i dlaczego jest sens w miłowaniu?

W najgłębszym sanktuarium duszy ludzkiej, Bóg kocha człowieka w sposób mistyczny i niewypowiedzialny. Nie można bowiem tego opisać, a jedynie doświadczyć. Wierząc w Boga i Jego miłość, człowiek może odczuwać Jego stałą obecność, opiekę i czułość. Bóg pozostawia ślady swej obecności i miłości w ludzkim życiu. Można rozpoznać Jego przejście poprzez ślady pozostawionej łaski. Ten, kto doświadczy Bożej miłości nie może pozostać nieporuszony od środka. Miłość Boga do człowieka może wywołać w nim łzy szczęścia.

Życie i wolność są największym darem Boga dla człowieka. Jeśli człowiek odnajdzie sens swego istnienia w miłowaniu i usłyszy pytanie: po co miłujesz?, być może odpowie: Miłuję, bo tak umiłował mnie Ojciec, który jest moim największym Autorytetem. Chcę naśladować Go w tej miłości, by dać Mu swą odpowiedź na Jego miłość.

Miłując bliźniego można najdoskonalej umiłować Boga. Tak uczynił Jezus ukazując, że oddanie drugiemu aż po ostatnie tchnienie jest szczytem miłości.