List do Galatów - cz.1.

Okoliczności napisania listu, adresaci i czas powstania

Według egzegetów list ten jest skierowany do ludów galickich, zamieszkujących krainę geograficzną – Galację (dziś: północna Turcja), a zatem do pogan pochodzenia celtyckiego lub greckiego. List został napisany prawdopodobnie z Efezu, podczas III wyprawy misyjnej Pawła Apostoła, około 57 roku.

Motywy napisania listu:

1. odpieranie przez Pawła zarzutu, że nie jest apostołem i nie ma autorytetu (Chrystus objawił się we Mnie),
2. doniosłość wiary w życiu chrześcijanina (rozwinął to potem w Rz).

Kontekst:

Krótko po ostatniej (drugiej) wizycie św. Pawła u Galatów do założonych przez niego gmin chrześcijańskich przybyli nowi głosiciele Ewangelii, domagając się od nawróconych zachowywania przepisów rytualnych i ceremonialnych Starego Testamentu, w szczególności zaś poddawania się obrzezaniu. Wprowadzili oni zamęt w umysłach Galatów, którzy w skutek tego znaleźli się w rozterce, krok tylko od odstępstwa od głoszonej przez św. Pawła Ewangelii. Nowinkarze ci (pochodzenia żydowskiego) uzasadniali swe stanowisko także tym, że św. Paweł, nie należąc do grona Dwunastu, nie głosi autentycznej nauki.

Apologia (obrona) św. Pawła (na podstawie Ga 1-2)

(1) odpieranie zarzutu, że nie jest apostołem i nie ma autorytetu:

- św. Paweł pisze, że został powołany z ustanowienia Jezusa Zmartwychwstałego, a nie ustanowienia ludzkiego,

- Apostoł głosi Ewangelię Chrystusową, która jest jedna (gdyby było inaczej, byłby przeklęty), jemu objawiona,

- Paweł nie zabiega o względy ludzkie, jest sługą Chrystusa, chce podobać się Bogu,

- moc Ewangelii Chrystusowej przemieniła Pawła teologalnie (bo moralnie, według Prawa żydowskiego, był bez zarzutu),

- Chrystus wybrał Pawła jeszcze w łonie matki i powołał dzięki swej łasce, by głosić Objawienie – we mnie (czyli w Pawle, a nie dla Pawła), a nastąpiło to pod Damaszkiem (w Pawle Objawienie Jezusa i miłość Boga),

- okazana mu łaska została przez Pawła odczytana, by głosić Ewangelię poganom nieobrzezanym;

(2) odpieranie zamętu Żydów domagających się od nawróconych pogan przestrzegania przepisów Starego Testamentu (m.in. poddawania się obrzezaniu):

- Kefas (Piotr), Jakub i Jan poznali Pawła i podali mu prawicę na znak wspólnoty, dając tym samym wyraz akceptacji do ewangelizowania pogan,

- w Antiochii konflikt z Kefasem, któremu Paweł sprzeciwił się (przez jego nieszczere postępowanie), sam bowiem Piotr żył według zwyczajów pogan, a potem zmuszał ich do przyjęcia zwyczajów żydowskich,

- usprawiedliwienie z grzechów jest przez wiarę w Jezusa Chrystusa, a nie z uczynków Prawa: Ja dla Prawa umarłem przez Prawo, aby żyć dla Boga: razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz zaś już nie ja żyję, ale żyje we mnie Chrystus. (…) Jeżeli zaś usprawiedliwienie dokonuje się przez Prawo, to Chrystus umarł na darmo. (Ga 2,19-21).