·
Edward Tuz
Studiował na Politechnice Świętokrzyskiej. W 1985 r. otrzymał
uprawnienia Ministra Kultury i Sztuki do wykonywania zawodu artysty-plastyka.
Twórczość E. Tuza osadzona jest w tradycji klasycznego malarstwa o
silnym, subiektywnym zabarwieniu. Jego obrazy pod względem warsztatowym są
niezwykle starannie dopracowane, choć malowane bez użycia techniki
komputerowej. Przenikanie dwu przestrzeni: zamkniętej − pomieszczenia i
otwartej − krajobrazu marynistycznego, to element charakterystyczny i wyróżniający
styl artysty.
Dużą część jego dorobku artystycznego stanowią obrazy o tematyce
muzycznej: kompozycje przeniknięte kolorem, energią i magią, odbijające duży
ładunek emocjonalny i wrażliwość. Struktura kompozycyjna tych dzieł
odzwierciedla bogactwo przeżyć oraz nastrój wywołany percepcją utworów muzyki
klasycznej takich, jak np. serenada Eine
kleine Nachtmusic Wolfganga Amadeusza Mozarta czy tetralogia Pierścień Nibelunga Richarda Wagnera. W
tego typu pracach artysta często maluje instrumenty muzyczne lub ich części,
by stworzyć wieloznaczną, symboliczną w interpretacji kompozycję.
Przykładowe płótna Edwarda Tuza inspirowane muzyką,
to: Pieśń o wolności; Pierścień Nibelunga; Nokturn; Paganini; Mahler; Blues; Brandenburski; Cierpienia
wirtuoza; Rapsodia polska; Zawiedziona miłość; Niemoc twórcza (obraz poniżej);
Wakacje
muzyki kameralnej (obraz poniżej).
·
Marek Wagner
Ukończył Wydział Grafiki w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych
w Łodzi. W młodości uczęszczał do szkoły muzycznej, stąd częsta obecność
inspiracji dźwiękowych w jego pracach malarskich.
Przykład obrazu „muzycznego” stanowi Symfonia
z północnego kraju (obraz poniżej).
Za
pracę tę artysta otrzymał główną nagrodę − „Złotą nutę” w konkursie
tarnowskiego BWA pod hasłem Tematy muzyczne
w malarstwie w roku 1987. To abstrakcyjne dzieło plastyczne w wymowny
sposób spaja element muzyczności z intymnością i bezkresem przestrzeni
krajobrazu sugerowanego w tytule. Artysta skoncentrował się tu na wybranych,
charakterystycznych elementach kompozycji dźwiękowej: prostocie firmy, chłodnej
tonacji i symetrii warstwy tematycznej. Obraz zdaje się potwierdzać, że szmery, dźwięki i słowa, wywołując w
atmosferze drgania o wartości czysto dynamicznej, stanowią dla twórczej
fantazji artysty intuicyjny bodziec o charakterze chromatycznym.[1]
W
spojrzeniu artysty jest pewien rodzaj przenikliwości, hipnotycznego skupienia
na wzór psychologa penetrującego duszę człowieka. Jednakże proces twórczy nie
jest wyłącznie czystą dedukcją, postępowaniem według określonego wzoru matematycznego czy samą „mistyką”. Tworzenie, to nieustanny ruch. Artysta zmaga
się nie tylko z formą, kolorem, materią, konstrukcją czy dźwiękiem, ale przede
wszystkim z samym sobą. Poszukuje drogi, przekracza swe możliwości, ryzykuje −
postulując coś nowatorskiego; a wszystko po to, by osiągnąć cel –
spełnienie. Sztuka służy rozwojowi osobowości, stając się odbiciem tajemnicy
człowieka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz