Sprawa polska na soborze w Konstancji

Ponieważ wojna polsko-krzyżacka w latach 1409-1411 nie rozstrzygnęła podstawowych sporów, a już w 1414 pomiędzy państwem zakonnym a państwem polsko-litewskim wybuchł nowy konflikt zbrojny, obie strony zgodziły się na rozsądzenie sporu przez sobór, który w latach 1414-1418 obradował w Konstancji (Niemcy).

W skład polskiej delegacji na sobór, weszli: arcybiskup Mikołaj Trąba, biskup Jakub z Korzkwi, biskup Andrzej Łaskarz, rektor uniwersytetu krakowskiego − prof. Paweł Włodkowic, Zawisza Czarny, Jan z Tuliszkowa i Andrzej Balicki. Władysław Jagiełło pozostawił do dyspozycji delegacji podjęcie decyzji, kto ma rozstrzygnąć spór polsko-krzyżacki – papież, cesarz czy sobór.

Główne działania polskiej delegacji koncentrowały się wokół sporu z zakonem krzyżackim i toczyły się przed różnymi gremiami soborowymi przez cały czas jego trwania. Paweł Włodkowic przedstawił uczestnikom soboru szereg traktatów (najważniejszy nosił tytuł: O władzy cesarza i papieża w stosunku do niewiernych), w których dowodził niesłuszności postępowania zakonu krzyżackiego i zabijania ludzi. Krzyżacy przyznali się, jednocześnie usprawiedliwiając swe postępowanie i metodę nawracania – nieposłuszeństwem Żmudzinów.

Delegacja polska zwalczała również kolportowany wśród uczestników soboru paszkwil pt. Satyra przeciw herezji i innym niegodziwościom Polaków oraz ich króla Jagiełły, autorstwa dominikanina Jana Falkenberga. Ów postulował w nim zabicie Jagiełły. Król mu przebaczył, a sobór nakazał zniszczenie tekstu.

Pomimo tych zabiegów sobór nie zajął jasnego stanowiska wobec konfliktu polsko-krzyżackiego.