Z cyklu: Obrazy Jezusa. cz. 2.

Z cyklu: Obrazy Jezusa. cz. 2. - Radość i smutek.

W nauce apostołów bardzo często spotykamy zachęty do radowania się, nawet w ucisku:

Błogosławieni będziecie, gdy ludzie was znienawidzą i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy zelżą was i z powodu Syna Człowieczego podadzą w pogardę wasze imię jako niecne: cieszcie się i radujcie w owym dniu, bo wielka jest wasza nagroda w niebie (Łk 6,22−23; por. Mt 5,12).

Zresztą, bracia, radujcie się, dążcie do doskonałości, pokrzepiajcie się na duchu, jedno myślcie, pokój zachowujcie, a Bóg miłości i pokoju niech będzie z wami! (2 Kor 13,11)

Pełen jestem pociechy, opływam w radość w każdym ucisku (2 Kor 7,4).

Teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół (Kol 1,24).

Dlatego radujcie się, choć teraz musicie doznać trochę smutku z powodu różnorodnych doświadczeń (1 P 1,6).

Umiłowani! Temu żarowi, który w pośrodku was trwa dla waszego doświadczenia, nie dziwcie się, jakby was spotkało coś niezwykłego, ale cieszcie się, im bardziej jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, abyście się cieszyli i radowali przy objawieniu się Jego chwały. (1 P 4,12−13)

Za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia. (Jk 1,2)

Oczywiście nie chodzi tu o kult cierpienia czy masochizm religijny. Cierpienie samo w sobie jest złem. Znoszone jednak dla Chrystusa może być potężnym środkiem miłowania.

Radość ma swoje źródło w sercu:

W końcu, bracia moi, radujcie się w Panu! (Flp 3,1)

Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się! (Flp 4,4)

Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie! (1 Tes 5,16−17)

Czy sam Jezus radował się?

Według Pisma Świętego powodami radości Jezusa było po pierwsze otwarcie serca człowieka na Bożą miłość (wiara, nawrócenie). Wynika to np. z przypowieści o zaginionej owcy:

A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła. Powiadam wam: Tak samo w niebie większa radość będzie z jednego grzesznika, który się nawraca niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia (Łk 15,5−10).

Jeszcze piękniej zobrazował to Jezus w postawie ojca, do którego powrócił syn marnotrawny:

A gdy [syn] był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go (Łk 15,20).

Drugim powodem radości Jezusa było zjednoczenie z Bogiem. O osobistym doświadczeniu jedności w miłości z Ojcem dał świadectwo swoim uczniom, mówiąc:

Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna (J 15,9−11).

Czy uczniowie rozumieli i podzielali tę radość?

W Ewangelii wg św. Łukasza jest zapisane m.in., że bardzo cieszyli się z powodu pierwszych sukcesów apostolskich: Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię nawet złe duchy nam się poddają» (Łk 10,17). Jednak Jezus wskazał im głębszą perspektywę radości mówiąc, że miłość i dobroć Ojca mogą w pełni nasycić człowieka: Wtedy rzekł do nich: «(…) Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie».

W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.» (Łk 10,18−22).

Jezus zachęcał: Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje: Proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna (J 16,24).

Obrazu radości dopełnia obraz smutku.

W Ewangeliach można spotkać wiele opisów sytuacji z ziemskiego życia Jezusa, w których spotykał zatroskanych, zasmuconych ludzi (chorych, przywiązanych do grzechu czy opłakujących zmarłych).

Sam również doświadczał smutku. Jedną z najbardziej wzruszających scen zapisał św. Jan. Z powodu śmierci swego przyjaciela – Łazarza Jezus zapłakał (J 11,35). Tym samym Jezus okazał bardzo naturalny ból po stracie kogoś, kto był mu bliski: A Żydzi rzekli: «Oto jak go umiłował!» (…) A Jezus ponownie okazując głębokie wzruszenie przyszedł do grobu (J 11,36.38).

Jest jednak coś bardzo istotnego w opisie tego wydarzenia. Prócz bardzo ludzkiego smutku i płaczu Jezusa, widział On jego głębszy sens, mówiąc: Łazarz umarł, ale raduję się, że Mnie tam nie było, ze względu na was, abyście uwierzyli (J 11,14−15). Łazarz został wskrzeszony, a wraz z jego powrotem do życia wielu spośród Żydów przybyłych do Marii ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego (J 11,45).

Apostołowie zalecają wewnętrzną radość w obliczu doświadczeń i cierpień. To paradoks, który trudno zrozumieć. Jest bowiem wbrew naturze. Sam Jezus w obliczu męki i zbliżającej się śmierci wcale się nie radował. Wręcz przeciwnie: począł się smucić i odczuwać trwogę. Wtedy rzekł do nich: Smutna jest dusza moja aż do śmierci (Mt 26,37−38).

Droga do zbawienia niejednokrotnie wiedzie przez różne doświadczenia, często bolesne. Radość wynika z wierności temu, co czyni nas podobnymi do Jezusa Chrystusa. Radość może być skąpana łzami szczęścia. Radość wynika z miłowania mimo wszystko i doświadczania tej miłości od Boga i bliźnich.

Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy (Łk 1,47).

Pozdrawiam, Marta.