W drodze na szczyt miłości

Mimo całego postępu wiedzy i setek tomów analiz dotyczących funkcjonowania psychicznego, człowiek jest ciągle przede wszystkim tajemnicą – także dla siebie samego.[1] Człowiek jako korona stworzenia wśród bytów żywych nosi bowiem w sobie niezniszczalną pieczęć Boga – nieśmiertelną duszę, uzdolniającą go do miłowania. Dzięki duszy człowiek został więc szczególnie obdarowany i wyróżniony wśród wszystkich stworzeń. To byt niemal doskonały. 

Prócz duszy człowiek posiada wielkie dary takie, jak choćby wolność, wolna wola, rozum, wyobraźnia. Dzięki temu może poszukiwać Prawdy, uruchomić logiczne myślenie, żyć twórczo i kreatywnie. Dary te, jeśli są właściwie ukierunkowane ku budowaniu dobra i miłości, wzbogacają świat i rozwijają samego człowieka. Analogicznie, błędne ich wykorzystanie obraca się przeciwko stworzeniu. Na temat samej choćby wyobraźni tak pisze Krystyna Sztuka: Wcale nie tak rzadko posługujemy się wyobraźnią w sposób, który nam szkodzi, wyniszcza, pozbawia energii do działania czy po prostu tylko utrudnia życie. Używamy jej bowiem również do „produkowania” strachu, zazdrości, zawiści, różnorodnych lęków, do martwienia się o przyszłość, do snucia obaw  i do wielu jeszcze innych niszczących nas stanów emocjonalnych.[2] To zaś jak myślimy, rzutuje na czyny: Nauka już dawno udowodniła istnienie powiązań i wzajemnego oddziaływania pomiędzy wyobrażeniem i działaniem – i to zarówno na poziomie bardzo złożonych działań i zachowań człowieka, jak i na poziomie jego organizmu: tj. narządów, a nawet komórek. W obiektywnie kontrolowanych warunkach wykazano empirycznie, że np. pod wpływem narzuconych sugestią wyobrażeń dochodzi do zmiany funkcji, a następnie też do zmiany struktury tkanek. Zmiany te dają się rejestrować i obiektywnie mierzyć za pomocą stosowanej aparatury pomiarowej.[3]

Najszybciej i najpełniej człowiek może spełnić się w bliskiej relacji do Boga oraz w budowanych więziach z ludźmi: W relacjach tworzy swoją osobowość, wzrasta i się rozwija. Z tego punktu widzenia mówi się nieraz, że człowiek jest istotą relacyjną. Jest on też bezsprzecznie istotą duchową – tzn. jest zdolny do przekraczania granic własnego „ja”, do wewnętrznej niezależności od nacisku swoich potrzeb i popędów, swoich uwarunkowań psychofizycznych i do przeżyć duchowych.[4] Tak więc nie ma ludzi całkowicie samowystarczalnych. Jesteśmy stworzeni do bycia w relacji.[5]

Ten, kto za cel swego życia stawia świętość, zazwyczaj zyskuje zwykle większy dystans do sfery silnych emocji i popędów, a nierzadko w relacjach z innymi postępuje bardziej efektywnie i konsekwentnie. Nie odbywa się to jednak automatycznie, lecz zazwyczaj wymaga określonej pracy nad sobą.[6] Przykładem jest Syn Człowieczy – Jezus Chrystus, który otworzył się na dar doskonałej miłości Ojca Niebieskiego, całkowicie i bez reszty zatapiając się duchowo w głębi Boga. Jedność w miłości z Ojcem pozwalała Mu pokonywać wszelkie życiowe przeszkody, w tym niezadowolenie ze strony religijnych przywódców przywiązanych do przepisów Tory. Jezus zdumiewał i „gorszył” faryzeuszy jedząc choćby wspólny posiłek z celnikami i grzesznikami (Mt 9,10−11). Nawet wrażliwi uczniowie Jana nie wszystko rozumieli z Jego postępowania mówiąc z nutą odczuwanej niesprawiedliwości, że uczniowie Jezusa nie poszczą, podczas gdy oni to czynią (Mt 9,14).

Nauczyciel z Nazaretu panował nad lękiem rozbudzanym w ludzie przez surowe nakazy i zakazy Prawa. Pozwalał dotykać się osobom uważanym wśród Żydów za nieczyste (Mt 9,20). Gdy ujął za rękę i przywrócił do życia córkę Jaira (uważaną za zmarłą), w świetle prawa judaizmu zaciągnął 2-tygodniową nieczystość rytualną (Mt 9,25). Wykazywał wolność wobec przyjętych przepisów pokazując „łatwość” z jaką można miłować bliźnich. Tym samym Jezus był przykładem Człowieka, który nie wlewał wina do starych bukłaków (Mk 2,22). Odczytał zamysł Ojca na nowo i przekazywał go w słowach i uczynkach przy każdej nadarzającej się ku temu okazji. Nieraz wyśmiewano się z tego, co mówił (zob. Mt 9,24). On jednak dalej nauczał i działał, przechodząc ponad ludzką krytyką. Uzdrawiał więc nie bacząc np. że obowiązuje szabat wraz z ustanowionym zakazem pracy (Mk 1,21−28; 3,1−6). Uprzedzeni do Niego złośliwe insynuowali, że odszedł od zmysłów i uzdrawia mocą Belzebuba (Mk 3,20−30). On zaś bronił się ze spokojem i bardzo logicznie, nie przestając dalej „prowokować”: rozmawiał z poganami (Mk 7,24−30), podważał autorytet samego Mojżesza, ucząc jak należy przestrzegać Prawa (Mt 19,1−9) i odpuszczał grzechy (Mk 2,5.9−12). Szczytem miłości do jakiego doszedł w swym życiu Jezus było oddanie życia za ludzi na krzyżu.

A ja? Co ja mogę uczynić ze swoim życiem, by je oddać drugim na wzór Jezusa?

---

[1] Krystyna Sztuka, Wyobraźnia a rozwój duchowy, Wyd. WAM, Kraków 2010, s. 7.

[2] Tamże, s. 10.

[3] Tamże, s. 10.

[4] Tamże, s. 10−11.

[5] Tamże, s. 58.

[6] Tamże, s. 95.