Kajfaszowi przypisuje się słowa przed
Wysoką Radą: Wy nic nie rozumiecie i nie
bierzecie tego pod uwagę, że lepiej jest dla was, gdy jeden człowiek umrze za
lud, niż miałby zginąć cały naród (J 11,49−50). Ewangelia Jana (spisana pod
koniec I wieku) dalej wyjaśnia, że słowa te z czasem odczytano jako prorocze, dodając
do faktów teologiczną naukę o konsekwencjach podjętego na zebraniu arcykapłanów
i faryzeuszy zamiaru morderstwa. Uznano bowiem, że Kajfasz, jako najwyższy kapłan w owym roku,
wypowiedział proroctwo, że Jezus miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród,
ale także, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. Tego więc dnia
[wrogowie] postanowili Go zabić [tj. Jezusa z Galilei] (J 11,51−53).
Biblia określa bardzo wyraźnie znaczenie
Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa:
by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno (J 11,52). Jest tu więc
określony soteriologiczny (zbawczy) aspekt wydarzeń ostatniej paschy Syna
Człowieczego. Zło ludzi, którzy zabili Jezusa, Bóg przemienił miłością
Chrystusa. Trzeba więc jasno
odróżniać zło od dobra, wolę ludzi od woli Boga. Innymi słowy właściwie zrozumieć motywy [ludzkie], (…)
aby zła lub zbrodni popełnionych przez ludzi nie usprawiedliwiać tym, że były
wypełnieniem woli Boga.[1] Trzeba więc uwielbić Boga nie za to, że
została przelana niewinna krew Jego Syna, ale za Jego Miłosierną Miłość, która
najgoręcej bije z Krzyża. Trzeba również uwielbić
Boga za to, że z najbardziej zawiłych ludzkich poczynań potrafi wyprowadzić
dobro.[2]
Być może i w naszej historii jest taki
moment, który mimo największej słabości i upadku zapoczątkował falę Bożego miłosierdzia.
Początek, od którego zaczęła się fascynująca przygoda z miłującym Chrystusem. Proszę o tym pomyśleć. Wiele ludzkich historii nie wyjaśnia się tak
szybko i nieraz trzeba pokoleń, aby ujawnił się zamysł Boga.[3]
[1] Zob. przypis
dolny [w:] Pismo Święte Starego i Nowego
Testamentu. Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem, oprac.
Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy Towarzystwa Świętego Pawła, Wyd. Święty Paweł, Wrocław 2008, s. 110.
[2] Tamże, s. 111.
[3] Tamże.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz