Ten, który tchnie miłością

Pan Bóg jako Miłujący Akt Działający w swej istocie stanowi duchowy i osobowy Byt Doskonały. On jako jedyny trwa w pełnej Prawdzie. Objawia wierność w miłości do człowieka poprzez nieustanne tchnienie funkcjonału Dobra. Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego (2 Tm 2,13). Skoro zaś Bóg nie może się zaprzeć siebie samego, to znaczy, że zawsze działa z miłością. Reakcje Boga nie wynikają z Jego „zaprogramowania”. On nic nie musi. Bóg chce miłować nieustannie i nieskończenie. Najpotężniejszymi na to dowodami są: stworzenie świata i człowieka (posiadającego rozum i wolną wolę); tchnienie w ciało transcendentnej duszy uzdalniającej osobę ludzką do miłowania oraz objawienie Boga-Ojca w Synu Człowieczym-Jezusie Chrystusie.

Bóg pragnie, by miłość była pomnażana poprzez działanie ludzi. Największym aktem miłości ze strony człowieka jest oddanie życia bliźnim. Oddanie, to miłowanie w każdych okolicznościach, niezależnie od postawy drugiej osoby. Boży wzór umiłowania został człowiekowi ukazany w działalności Nauczyciela z Nazaretu. Miłość i głębia teologiczna nauk i czynów Jezusa Chrystusa są uniwersalne i ponadczasowe. Naśladowanie relacji Syna Człowieczego do Ojca, to kroczenie drogą ku pełni zjednoczenia z Bogiem.

Człowiek miłujący tchnie Bożym duchem. W komunii z Ojcem Niebieskim „promieniuje” dobrem jak światłem.