Dar wdowy

Jezus, siedząc naprzeciw skarbony, przypatrywał się (Mk 12,41) jak ludzie wrzucali pieniądze jako ofiarę na utrzymanie sanktuarium. Każdy robił to inaczej, choć łączyło ich jedno: pozbywali się monet nie mających większego znaczenia dla ich codziennych wydatków (Mk 12,44).

Dzięki stałym ofiarom pieniężnym skarbiec świątynny był zabezpieczony, zwłaszcza że wielu bogatych wrzucało wiele (Mk 12,41). Większość ludzi jednak była na tyle uboga, że wrzucała mało: tłum wrzucał (…) drobne pieniądze (Mk 12,41). Nie dziwił zatem fakt, że pewnego dnia jakaś uboga wdowa również wrzuciła niewiele – dokładnie dwie drobne monety[1], czyli jeden kwadrans[2] (Mk 12,42). Ofiara kobiety nie wniosła więc wiele do skarbca świątynnego. Jednakże jej dar był tylko z pozoru podobny do przeciętnego czynu statystycznego Żyda. Uczynek niewiasty był niezwykle dyskretny, tak że NIKT prócz Jezusa (zdolnego przenikać serce człowieka), go nie zauważył. Kiedy jednak Nauczyciel z Nazaretu zobaczył, jak kobieta z miłości do Boga i Jego domu oddała wszystko, co miała, całe swoje utrzymanie (Mk 12,44), natychmiast przywołał swoich uczniów i powiedział do nich: «Zapewniam was: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej od wszystkich, którzy wrzucali do skarbony» (Mk 12,43). Nie mógł tego przemilczeć. Czyn biednej kobiety był godny wielkiej pochwały. Oczywiście Jezus nie miał na myśli wartości nominalnej kwoty, która była drobna, lecz wartość intencji czynu oraz wielkość serca niewiasty. W geście, który uczyniła wdowa motywowana pełnią miłości (z dala od ludzkich spojrzeń), wyraziła pełnię swej wiary. Każdemu bowiem, mniej lub bardziej ubogiemu czy bogatemu, ofiarowany datek na świątynię nie uszczuplał zbytnio domowego budżetu (Mk 12,44). Uboga wdowa zaś, wrzuciwszy wszystko co miała, dała dowód, że miłuje Boga całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. Dlatego Jezus postawił ją za wzór do naśladowania. Dlatego też natchniony autor zapisał w Ewangelii wielki dar serca wdowy. Gest niewiasty świadczy o jej sposobie przeżywania życia w całkowitym zawierzeniu i zdaniu się na Boga. Stanowi dowód, że można najwięcej ofiarować nie mają prawie „nic” (materialnego). Ofiarą najcenniejszą jest bowiem miłujące i wrażliwe serce, cichość, pokora, łagodność, prostota, uczciwość, szlachetność i dobroć.

Z rozważanej dziś perykopy można wysnuć dodatkowy wniosek, że gdyby każdy, nawet ten, który wrzucił najwięcej pieniędzy, był tak samo motywowany pełnią miłości i wiary jak owa skromna i biedna niewiasta, również byłby wyróżniony przez Jezusa.     

---

[1] Inaczej: 2 leptony - były to najmniejsze monety będące wówczas w obiegu w Palestynie.

[2] Drobna moneta rzymska, której wartość wynosiła 1/64 denara.