Historia Dawida - cz.2.

Po jakimś czasie Saul ponownie postanowił ścigać Dawida, aby go zabić. Jonatan (syn Saula) ostrzegł go znakiem strzały wystrzelonej na polu. Dlatego też Dawid uciekł do Betlejem.

W Nob kapłan nakarmił Dawida i jego żołnierzy  (którzy nie współżyli w tym czasie z kobietami) 5 chlebami poświęconymi Bogu, które mogli spożywać tylko kapłani. Uczynił to w drodze wyjątku. Ponadto Dawid otrzymał miecz Goliata.

Jakiś czas później, z rozkazu króla Saula, zostali zabici kapłani z Nob (w sumie 85 mężczyzn, w tym Achimelek), wszyscy mieszkańcy oraz zwierzęta  owego miasta. Klątwę wykonał Doeg (cudzoziemiec). Z całej masakry ocalał jedynie syn Achimeleka – Abiatar.

Dawid nie mógł pozostać w swoim kraju. Wiedział, że Saul czyha na jego życie, dlatego wyemigrował do kraju Akisza. Początkowo bał się jednak Filistynów, dlatego gdy przybył do ich kraju udał podstępem szaleńca. Tak uniknął śmierci. U króla Moabu Dawid schronił swą rodzinę.

Kolejny pościg króla Saula za Dawidem przerwał atak Filistynów na Izraelitów. Władca musiał zatem tymczasowo porzucić osobiste porachunki i powrócić tam, gdzie w państwie trwała walka z nieprzyjacielem.

Pewnego dnia Dawid spotkał w jaskini swego króla Saula. Mając respekt dla pomazańca Bożego, nie zabił go. Jedynie z tyłu obciął mu kawałek płaszcza. Potem zaproponował królowi, by spór między nimi rozstrzygnął Bóg, ponieważ on nie czuje do niego nienawiści. Był pokorny i pobożny. W swym miłosiernym czynie pokazał jak przeciwstawić się pokusie zemsty i okazać akt miłości nieprzyjacielowi.

Nabal i jego żona Abigal żyli w Maon. Kalebita Nabal (co oznacza: „głupi”) był bardzo bogaty. Zdarzyło się, że Dawid poprosił go o żywność. Nabal jednak odmówił. Jego żona zaś, dowiedziawszy się o prośbie Dawida, postanowił spełnić jego prośbę wyczuwając nieroztropną decyzję męża. Tym samym uratowała go od śmierci ze strony Dawida. Wyszła bowiem mu naprzeciw częstując żywnością i prosząc o łaskę. Kiedy następnego dnia Nabal dowiedział się od żony co mu groziło i od czego go uchroniła, bardzo się przejął, doznał dwóch ataków serca i… zmarł.

Wśród żon Dawida były m.in.: Mikal (córka Saula), Achinoam i Abigal (wdowa po Nabalu) z Karmelu.

 Ponownie Dawid okazał łaskę swemu królowi podczas przybycia do jego obozu. Było to wówczas, gdy Saul spał. Dawid zabrał włócznię władcy i naczynie na wodę. Po tym drugim miłosiernym uczynku Saul nazwał Dawida synem. Ten jednak nie wierzył w jego życzliwość, jak i nie chciał już więcej zawierać układu z królem.

Dlatego też Dawid postanowił opuścić Izrael. Udał się do kraju Filistynów, do Akisza – króla Gat, aby Saul nie ścigał go już więcej. Jednocześnie stał się wasalem władcy filistyńskiego. Od Akisza Dawid otrzymał miasto Siklag w Negebie, gdzie mógł się osiedlić on, jego rodzina i żołnierze. Dawid przebywał tam kilkanaście miesięcy.

Wywoływanie duchów było zabronione w Izraelu, również po śmierci Samuela. Nekromancję uważano za grzech bałwochwalstwa. Dla poznania drogi Bożej posługiwano się świętymi losami lub pytano proroków o wolę Bożą.

Saul nie wiedząc co czynić w obliczu wojny (nie otrzymał prorockiego snu, nie miał odpowiedzi proroków ani wskazówki ze świętych losów) poprosił o pomoc wróżkę z En-Dor. Kobieta ta na prośbę króla wywołała ducha zmarłego Samuela. Duch ten miał przepowiedzieć, że Filistyni pokonają wojska Saula i że on i jego synowie wkrótce umrą. Po tej wiadomości Saul wpadł w rozpacz. Mimo braku apetytu, wróżka nakarmiła króla.

W tym czasie lud wciąż śpiewał pieśń ku czci walecznego Dawida: Saul pobił tysiące nieprzyjaciół, a Dawid pobił ich dziesiątki tysięcy.

Tymczasem Filistyni szykowali się na wyprawę przeciwko Izraelczykom. Mieszkający tam Dawid chciał stanąć do walki. Wzbudziło to jednak podejrzenia książąt filistyńskich. Ostatecznie więc Dawid i jego wojsko zostali „zwolnieni” z wojny, podczas której istniałoby niebezpieczeństwo, że zdradzi Akisza (króla Filistynów).

Kiedy Dawid powrócił do swego miasta, zastał spalone Siklag, wszystkie zaś żony i dzieci zostały uprowadzone przez Amalekitów. Mało brakowało, by żołnierze ukamienowali Dawida. Ten zaś, umocniony przez Boga na modlitwie, po upewnieniu się u kapłana Abiatara, wyruszył w pościg za nieprzyjacielem, który zniszczył mu miasto i uprowadził ludność. Dzięki wskazówce zbiegłego z obozu Amalekitów niewolnika, Egipcjanina, Dawid i jego żołnierze napadli na wroga i odnieśli zwycięstwo (uwalniając żony i dzieci). Z rozkazu króla Dawida łupy podzielono równo między walczących oraz tych, którzy ze zmęczenia pozostali w obozie przy potoku. Część łupów zdobytych na wojnie została też przekazana jako dar dla przywódców miast, w których Dawid przebywał lub przez które przechodził. Najważniejszym z nich był Hebron.