Na Górze Gilboa w walce z Filistynami
poległ Saul i jego synowie. W przypadku króla, wyglądało to tak, że został
śmiertelnie ranny i sam się dobił (kiedy giermek nie chciał mu w tym pomóc;
potem ów giermek zabił się, by uniknąć hańby). Zmarłemu Saulowi odcięto głowę,
zbroję zabrano do świątyni Asztarty, ciało zaś powieszono na murach w
Bet-Szean. Mieszkańcy Jabesz w Gileadzie (z plemienia Beniamina) zdjęli jednak
ciało króla, spalili, a kości pogrzebali w swej miejscowości pod tamaryszkiem.
Na znak żałoby pościli 7 dni.[1]
Cały lud Izraela opłakiwał śmierć króla, a Dawid, na znak żałoby i czci dla
Saula oraz przyjaźni do Jonatana, ułożył elegię.
Po śmieci Saula całe terytorium Izraela
było opanowane przez Filistynów. Jedynym ocalałym bohaterem był Dawid
pozostający wasalem króla filistyńskiego.
Hebron stał się pierwszą stolicą
królestwa Dawida. Tam właśnie został on namaszczony na króla przez
przedstawicieli ludu. Jednakże tylko plemię Judy go uznało.
W tym samym bowiem czasie Abner (dowódca
wojska Saula) ogłosił królem Iszbaala – syna zmarłego króla, nie zgadzając się
na objęcie władzy przez Dawida. Fakt ten stał się zarzewiem konfliktu i
początkiem wojny domowej w Izraelu.
W pierwszym starciu polegli ochotnicy
(po dwunastu z każdej ze stron), na których grobie (zgodnie ze zwyczajem) usypano stos
kamieni (stąd nazwa miejsca – „Pole kamieni”). Wojsko Iszbaala doznało
dotkliwej klęski i zostało zmuszone do ucieczki. Dawid stracił natomiast
najlepszego z żołnierzy, szybkiego jak gazela Asaela, którego zabił Abner. Bratnia
wojna nie rozstrzygnęła jednak zasadniczej kwestii, która była początkiem
konfliktu.
Pewnego dnia Iszbaal zarzucił Abnerowi,
że ten przespał się z żoną króla Saula. Odebrał to tak, jakoby dowódca wojska
dał znak, że rości sobie pretensje do tronu. Abner zdenerwował się na niego i
powiedział, że przechodzi na stronę Dawida.
Potwierdzeniem zawarcia przymierza
między Abnerem a jego nowym królem miała być oddana Dawidowi żona Mikal (wcześniej była
mu bowiem odebrana i dana innemu). Ponadto Abner obiecał zgromadzić dla władcy całe
wojsko Izraela, mając jednocześnie nadzieję, że będzie jego dowódcą. Joab,
dotychczasowy dowódca wojska Dawida, przekreślił jednak jego plany, zabijając w
akcie zemsty Abnera. Był bowiem bratem Asaela, którego wcześniej zabił Abner.
Zabicie Abnera przez Joaba zniweczyło
plany zjednoczenia plemion izraelskich, dlatego Dawid zdecydowanie odciął się
od tej zbrodni. Na dowód swej niewinności zarządził narodową żałobę. Osobiście
też wziął udział w pogrzebie Abnera, podjął post i ułożył pieśń żałobną.
Władca nie mógł skazać na śmierć Joaba
za jego czyn, ponieważ to, co uczynił było dozwolone obowiązującym wówczas
prawem zemsty. Jedyną karą jaką mógł mu wymierzyć Dawid było przekleństwo
rzucone na Joaba i całą jego rodzinę.
Pewnego dnia dowódcy wojska Izraela
zabili śpiącego Iszbaala i jego głowę przynieśli Dawidowi. Sądzili bowiem, że król
ucieszy się z ich uczynku. Stało się wręcz przeciwnie. Za dokonane morderstwo
król skazał ich na śmierć. Dawid był człowiekiem honorowym, mającym wciąż
szacunek dla namaszczonego króla Saula, którego Iszbaal był synem.
Po raz trzeci Dawid został namaszczony
przez lud na króla w Hebronie.
Dawid zdobył Jerozolimę praktycznie bez
walki. Wykorzystał bowiem kanał doprowadzający wodę do miasta, zajmując
twierdzę Syjon (nazwaną potem Miastem Dawida).
W czasie przewożenia Arki Przymierza z
Kiriat-Jearim w pewnym momencie woły szarpnęły wozem tak, że na moment Arkę
przytrzymał Uzza. Pod wpływem dotknięcia Arki zmarł. Początkowo więc Dawid bał
się jej, dlatego najpierw pozostawił Arkę w domu cudzoziemca Obed-Edoma. Dopiero
po trzech miesiącach zabrał ją stamtąd i
umieścił w specjalnym Namiocie. Podczas uroczystego przenoszenia Arki Dawid
tańczył, a inni grali na instrumentach. Jego pierwsza żona – Mikal, widząc tę
scenę, wzgardziła królem w sercu, a potem mu o tym powiedziała krytycznie
odnosząc się do jego zachowania. Dawid jednak uznał swój gest za formę czci dla
Boga oraz jako akt uniżenia. Uznał ponadto, że w oczach niewolników to, co
uczynił, okryje go chwałą. W tym dniu cały lud został nakarmiony chlebem,
mięsem oraz ciastem z bakaliami.
Rozważając własne warunki bytowe i mieszkalne
(pałac cedrowy) i porównując je z miejscem przechowywania Arki Przymierza (Namiot
Spotkania) Dawid postanowił wybudować Bogu świątynię. Przez proroka Natana
otrzymał jednak wskazówkę, że czyn ten zrealizuje jego syn. Teraz zaś nie on,
lecz Pan Bóg obdarzy go domem dając potomstwo, z którego będzie wywodził się
Mesjasz (a jego panowaniu nie będzie końca).
[1] Tekst postów „Historia Saula”
cz.1 i 2 oraz „Historia Dawida” cz.1, 2 i 3 (do tego miejsca) zostały napisane
w oparciu o 1Sm.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz