Joab został
ponownie dowódcą całej armii izraelskiej. Sadok, Abiatar i Ira byli zaś kapłanami.
Za panowania
króla Dawida zapanował trzyletni głód w Izraelu. Nieszczęście to przypisywano
wydarzeniu z Gabaonitami, którzy za czasów Saula byli przez niego niszczeni, wbrew
zawartemu przymierzu. Dawid poprosił więc Gabaonitów, by cofnęli rzucone na
jego naród przekleństwo. W nim bowiem upatrywał źródło klęski głodu. Gabaonici wyrazili
zgodę pod warunkiem wydania im siedmiu potomków Saula. Nie widząc innego
wyjścia, Dawid zgodził się i przekazał im siedmiu ludzi z pokolenia poprzedniego
króla. Gabaonici zaś powiesili ich, ponieważ pielęgnowali pogański zwyczaj
upraszania łask u bóstw płodności (stąd także ciała powieszonych nie były
grzebane do momentu ustania deszczu). W tym czasie kobieta o imieniu Rispa
odpędzała od nieszczęśników ptaki i dzikie zwierzęta, by ich nie rozszarpały.
Choć wśród ofiar nie było syna Jonatana, jednak niemal cała rodzina Saula
została wytracona.
Po dokonanym z
zarządzenia króla spisie ludności Dawid odczuł, że czyn ten był wyrazem jego
braku ufności do Boga. W związku z tym liczył się z nadejściem kary. Mimo, że
całą winę wziął na siebie, jego lud doświadczył zarazy, co zostało odczytane
jako zapłata za dokonany spis mieszkańców.
Na wzgórzu
kupionym od Arauna (w mieście Jebusytów), tam, gdzie objawił się anioł, Dawid
wzniósł ołtarz dla Pana (a po nim Salomon świątynię).
Po śmierci
Amnona i Absaloma, kolejny syn Dawida – Adoniasz chciał zostać królem Izraela.
Jego ojciec bowiem zestarzał się i nie mógł już więcej sprawować swego urzędu.
Wierni królowi chcieli wydłużyć czas jego urzędowania i umilić mu ostatnie
chwile sprowadzając do pałacu pewną młodą dziewicę, Szunemitkę Abiszag. Dawid
jednak nie współżył z nią, co odczytano jako znak, że jest już bardzo słaby.
W tym czasie Adoniasz
złożył ofiarę ze zwierząt i wyprawił ucztę, lecz bez zapraszania Batszeby,
Salomona, proroka Natana, kapłana Sadoka i Benajasza. Widząc w jego działaniu podobieństwo
do postępowania zbuntowanego Absaloma, Dawid polecił namaścić Salomona na swego
następcę tronu. Do niego bowiem należało prawo mianowania nowego władcy.
Znakiem
przekazania władzy Salomonowi było posadzenie go na mulicy króla Dawida i
namaszczenie oliwą z Namiotu Spotkania przez kapłana Sadoka i proroka Natana.
Wydarzenie to miało miejsce przy źródle Gichon.
Po ustanowieniu
nowego króla Adoniasz, lękając się o własne życie, chwycił się rogów ołtarza.
Salomon okazał jednak bratu łaskę w zamian za wierność (jeśli nie będzie knuł
intryg). Postąpił zatem podobnie jak Dawid, który przed laty kazał oszczędzić
Absaloma (2 Sm 18,5).
…
Król Dawid
nazywany był pochodnią Izraela,
ponieważ nie tylko był królem, ale i ojcem, który daje bezpieczeństwo, dostatek
i godne życie.[1]
[1] "Historia Dawida" cz.1-cz.8 na podstawie 1 i 2 Sm oraz początku 1 Krl.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz