Dawid modlił się przed Arką wielbiąc
Boga i dziękując Mu za przymierze z jego potomstwem. Wierzył w swej duszy, że
błogosławieństwo i dobro, jakie otrzymał są podobne do łaski danej Abrahamowi.
Król Dawid panował w Izraelu przez 40
lat odnosząc liczne zwycięstwa wojenne i poszerzając granice swego państwa. Nigdy
wcześniej ani potem nie było takiej sytuacji, by Izrael był tak rozległy. Na
bazie tego faktu oraz późniejszej historii życia władcy, można zaryzykować
stwierdzenie, że Dawid, jako król
ziemski i człowiek wiary, byłby idealnym mesjaszem politycznym (choć idea
mesjasza miała dopiero rozkwitnąć…).
Dawid, chcąc dotrzymać obietnicy danej
przyjacielowi Jonatanowi, okazał życzliwość jego niepełnosprawnemu synowi –
Meribbaalowi (choremu na nogi) oraz słudze wnuka Saula o imieniu Siba (który
miał 15 synów i 20 niewolników). Meribbaal został otoczony szacunkiem i
gościnnością w pałacu Dawida, jak prawdziwy syn królewski. Dla niego też Siba (z
nakazu króla) uprawiał ziemię wraz ze swoją rodziną i służbą. Wszystkie te akty
życzliwości ze strony Dawida były jednocześnie polityczną taktyką, by Meribbaal
nie rościł pretensji do ewentualnych starań o tron.
Po śmierci króla Ammonitów Dawid wysłał
do ich kraju poselstwo, aby nowemu królowi (a synowi zmarłego) – Chanunowi,
okazać współczucie. Jednakże znieważono posłańców Dawida obcinając im do połowy
brody oraz ubranie do pośladków. Władca Izraela wyruszył więc przeciwko Ammonitom.
W walce, prócz Ammonitów, brali udział Aramejczycy, dlatego też wojsko
izraelskie odpierało atak z dwóch stron pod wodzą braci: Joaba i Abiszaja. W starciu
z wrogiem armia króla Izraela odniosła zwycięstwo.
Pewnego dnia Dawid ujrzał jak w oddali
kąpie się zjawiskowej urody kobieta. Poruszony pięknem zapragnął ją poznać.
Okazało się, że była to Batszeba – córka Eliama i żona Uriasza Chetyty. Dawid
nie mogąc oprzeć się jej wdziękom, współżył z mężatką, a ona poczęła. Gdy jednak
król dowiedział się o dziecku, chciał ukryć fakt bycia ojcem. Wymyślił więc
rzecz następującą: Zawezwawszy męża Batszeby wydał mu polecenie, aby mimo
działań wojennych udał się do swego domu i tam nocował. Jednak Uriasz, wierny żołnierskim
zasadom, nie posłuchał rozkazu i nie poszedł spać do żony. Udział w tzw.
świętej wojnie nakazywał bowiem wojownikom powstrzymanie się od relacji
seksualnych. Chetyta dwukrotnie nie posłuchał w tej kwestii swego króla. Kiedy
Dawid zorientował się, że Uriasz nie ugnie się, posłał list do jego dowódcy –
Joaba. Polecił w nim, by męża Batszeby wysłano na pierwszą linię ognia. Joab
wykonał nakaz Dawida i wysłał Uriasza w najbardziej niebezpieczne miejsce walki.
Wkrótce żołnierz poległ, a jego żona została wdową. Po okresie żałoby Dawid
poślubił Batszebę, która urodziła mu syna.
Osobą, która znała grzech Dawida był
prorok Natan. On to przyszedłszy do pałacu, w opowieści o ubogim człowieku,
oskarżył króla o zabójstwo Uriasza i cudzołóstwo z mężatką. Jednocześnie
przepowiedział mu przemoc w jego rodzinie oraz zdradę, a także śmierć syna
spłodzonego z Batszebą. Stało się tak, jak przepowiedział Natan. Dziecko króla po
urodzeniu zachorowało. Dawid, bojąc się o jego życie, uznał swój grzech i
narzucił sobie surową pokutę, poszcząc i śpiąc na ziemi (podobnie pościł po
śmierci Abnera – dowódcy wojsk Saula, który przeszedł na jego stronę, ale
został zabity przez Joaba). Niestety dziecko poczęte z Batszebą zmarło. Gdy
tylko Dawid dowiedział się o tym, zakończył post.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz