Hiszpańska mniszka − karmelitanka i
mistyczka − św. Teresa od Jezusa (św. Teresa z Avila; Teresa Wielka), żyjąca w
pierwszej połowie XVI w., wraz ze św. Janem od Krzyża dokonała reformy zakonu
karmelitańskiego, zakładając liczne fundacje i klasztory z pierwotną regułą
swego zakonu (stąd nazwa karmelici bosi/karmelitanki bose). W przełomowym
dziele, a jednocześnie duchowym testamencie, zatytułowanym Twierdza wewnętrzna (z 1577 r.) opisała drogę rozwoju duszy, która
oddana kontemplacji dąży ku pełnemu zjednoczeniu z Chrystusem. W opisie święta
posłużyła się metaforą siedmiu wewnętrznych komnat (analogicznie do siedmiu
niebios) oraz bazowała na swych duchowych doświadczeniach.
Oto pokrótce streszczenie elementów
poszczególnych etapów, jakie wyróżniła św. Teresa w kolejnych mieszkaniach, symbolizujących
modlitewny wzrost duchowy:
Mieszkanie I
W
komnacie pierwszej dusza charakteryzuje się znoszeniem w pokorze siebie samej w
świetle Boga, którego poznaje.
Mieszkanie II
W
komnacie drugiej dusza wytrwale dąży od pełnego wypełniania Woli Bożej, pomimo
pokus i rozproszeń.
Św.
Teresa wskazuje, że wszelkie przeszkody mogą obrócić się na korzyść człowieka,
jeśli nie będzie on skupiał uwagi na sobie i przyjemnościach, lecz na miłosierdziu
Bożym, które obejmuje ludzką grzeszność.
Mieszkanie III
W
komnacie trzeciej dusza odczuwa bojaźń Bożą. Doznaje oschłości na modlitwie,
ale znosi je dla większej pokory. Zna swą niegodność łask wyższych, na które
nie zasłużyła uczynkami. Jednocześnie zdaje sobie sprawę, że dobro, które
czyni, czynić powinna. Uczynki zatem nie mogą stanowić powód do pychy. Pokora w
stosunku do uczynków prowadzi do dziękczynienia. W wyrzeczeniu się siebie (wynikającym
z pokory) Wola Boża staje się wolą duszy ludzkiej.
Św.
Teresa zaleca, by nie odmierzać drogi do Chrystusa centymetrem i by być
odważnym w biegu określanym przez nią jako święta codzienność.
Posłuszeństwo przewodnikowi
duchowemu może pomóc we wzroście duchowym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz