Modlitwa prośby

Jezus podzielił się z uczniami bardzo ważną prawdą: Uroczyście zapewniam was: O cokolwiek poprosicie Ojca w imię moje, da wam (J 16,23). Wiedział jednak, że do tego potrzebna była żywa wiara. Uczniowie prosili więc Jezusa: Przymnóż nam wiary (Łk 17,5), a On odpowiedział: Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: «Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze!», a byłaby wam posłuszna (Łk 17,6). Miejcie wiarę w Boga! Zaprawdę, powiadam wam: Kto powie tej górze: «Podnieś się i rzuć się w morze!», a nie wątpi w duszy, lecz wierzy, że spełni się to, co mówi, tak mu się stanie. Dlatego powiadam wam: Wszystko, o co w modlitwie prosicie, stanie się wam, tylko wierzcie, że otrzymacie (Mk 11, 22−25).

Wiara przenosi góry (mówiąc obrazowo). Innymi słowy jest „narzędziem” mocy. Ojciec Niebieski działa nieustannie, dając zawsze więcej niż prosimy. Pozostaje więc pytanie: jak to dostrzec? „Oczami” duszy w wierze można zobaczyć głębiej, szerzej i dalej.

Pan Bóg jest Autorem dobra. Innymi słowy: Aktem stale działającym, dynamicznym, miłującym. Spełnianie złych próśb nie leży w Jego gestii. Można więc prosić o wszystko to, co jest dobre (małe i wielkie) wierząc, że to się spełni.

Niejednokrotnie człowiek doświadcza ze zdziwieniem, że „odpowiedź” Pana Boga jest inna, niż on sobie to wyobrażał. Po głębszej refleksji (czasem dopiero z perspektywy wielu lat życiowych doświadczeń) można poznać, jak niezwykle Pan Bóg okazywał nam opiekę, prowadząc przez trudy i znoje, dając takie rozwiązania, które okazywały się o niebo lepsze dla naszego rozwoju, niż nasze pierwotne pragnienia. Odczytanie „głosu” Pana Boga, to odnalezienie w gąszczu życiowych doświadczeń prawdy, że Bóg był i jest ze mną zawsze miłując. W Księdze Izajasza znajdują się na ten temat wzruszające słowa: Czy może zapomnieć kobieta o swym niemowlęciu? Czy może nie miłować dziecka swego łona? Lecz gdyby nawet ona zapomniała, Ja [Ojciec Niebieski] nie zapomnę o tobie! (Iz 49,15). Pan Bóg miłuje człowieka niezależnie od stanu jego serca. Studnią mądrości są słowa, że moc w słabości się doskonali (2 Kor 12,10).

Jezus zwrócił uwagę na jeszcze inny ważny aspekt modlitwy prośby: Dotychczas nie prosiliście o nic w imię moje. Proście więc, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna (J 16,24). Tym samym Jezus jest drogą do Boga-Ojca. Obraz drogi oznacza naśladowanie Jezusa w modlitwie i miłości w codziennym życiu. Modlitwa jest miłowaniem.

Jak dziękować Panu Bogu? Najpiękniej, jak tylko można, czyli poprzez miłowanie − otwarcie serca na innych: życzliwość, dobroć, pomoc, przebaczanie, poświęcanie czasu, itp.

…

Modlitwa, jako duchowa relacja z Panem Bogiem, jest najwyższym wyróżnieniem duszy ludzkiej. Wystarczy żywa wiara i otwarte serce spragnione Miłości. 

Pozdrawiam, Marta.