Z cyklu: Obrazy Jezusa. cz. 1.

Z cyklu: Obrazy Jezusa. cz.1. - Łagodność, delikatność i gwałtowność.

Badając Pismo Święte i zastanawiając się nad obrazem postawy chrześcijańskiej, można wyróżnić cechy charakterystyczne dla ucznia Chrystusa. Na początku przyjrzę się łagodności i delikatności:

Św. Paweł Apostoł napisał:

Ja, Paweł, który mam opinię, że jestem nieśmiały, kiedy przebywam wśród was, a surowy, kiedy jestem daleko, osobiście proszę was ze względu na delikatność i łagodność Chrystusa. (2 Kor 10,1)

Z całą pokorą, delikatnością i cierpliwością znoście jedni drugich w miłości. (Ef 4,2)

Bądźcie dla siebie nawzajem łagodni i miłosierni. Jedni drugim wybaczajcie, tak jak Bóg wybaczył wam w Chrystusie. (Ef 4,32)

Niech wasza łagodność będzie znana wszystkim ludziom. (Flp 4,5)

Jako wybrańcy Boga – święci i umiłowani – okryjcie się głębokim miłosierdziem, łagodnością, pokorą, delikatnością, cierpliwością. (Kol 3,12)

Ty natomiast, człowieku Boży (…) ubiegaj się o sprawiedliwość, pobożność, wiarę, miłość, wytrwałość i łagodność. (1 Tm 6,11)

Z delikatnością powinien napominać wrogo do niego usposobionych. (2 Tm 2,25)

Niech nikomu nie ubliżają i unikają kłótni. Niech będą życzliwi i pełni delikatności. (Tt 3,2)

O delikatności czytamy również w liście św. Jakuba:

Jeśli ktoś z was jest mądry i rozsądny, niech tego dowiedzie swoim nienagannym postępowaniem, czynami pełnymi delikatności i mądrości. (Jk 3,13)

Delikatność zalecał też św. Piotr:

Wasze piękno nie powinno sprowadzać się do rzeczy zewnętrznych: wyszukanej fryzury, złotych ozdób i strojnych sukien, ale niech wypływa z tego co jest ukryte w ludzkim sercu: z niezniszczalnego pokoju ducha i delikatności. To właśnie ma wartość u Boga! (1 P, 3,3-4)

Bądźcie jednak delikatni i pełni respektu. (1 P, 3,16)

Jak jednak pogodzić te wszystkie zalecenia apostołów z postawą i zachowaniem, które niekoniecznie były łagodne i delikatne u Jezusa?

W dyskusjach z przeciwnikami (faryzeuszami czy uczonymi w Piśmie) Jezus miał odwagę wyrzucać im hipokryzję i zakłamanie, nie przebierając w słowach. Przykładem epitetu skierowanego pod ich adresem są słowa: groby niewidoczne, po których ludzie bezwiednie przechodzą (Łk 11,44). Tym samym Jezus sugerował, że poprzez ich uczynki wierni doznają rytualnej nieczystości i zgorszenia. Jezus pokazywał sedno złego postępowania, mówiąc: wasze wnętrze jest pełne zdzierstwa i niegodziwości. Nierozumni! (Łk 11,39). Dlaczego? Bo pomijacie sprawiedliwość i miłość Bożą (Łk 11,42).

Czy można tu mówić o jakiejś dysharmonii i paradoksie w postępowaniu Jezusa? Jak to możliwe, że łączył łagodność z gwałtownością, i było to dobre? Jeden z uczonych w Prawie, poczuł się urażony słowami Jezusa. Uczestnicząc w powyższym zajściu zwrócił Mu uwagę: Nauczycielu, tymi słowami nam ubliżasz (Łk 11,45).

Jezus rzadko posługiwał się słowami pełnymi goryczy i grozy. Metoda gwałtowna była bardzo mocna i męska. Jezus atakował naganne postępowanie:

- wkładacie na ludzi ciężary nie do uniesienia, a sami jednym palcem ciężarów tych nie dotykacie (Łk 11,46);

- budujecie grobowce prorokom, a wasi ojcowie ich pomordowali (Łk 11,47); przytakujecie uczynkom waszych ojców, gdyż oni ich pomordowali, a wy im wznosicie grobowce (Łk 11,48).

Być może najgorsze przewinienie jest to:

- wzięliście klucze poznania; samiście nie weszli, a przeszkadzacie tym, którzy wejść chcieli (Łk 11,52).

Prócz starć słownych, Jezus potrafił być też fizycznie gwałtowny:

Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni napotkał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie. Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: «Weźcie to stąd, a z domu mego Ojca nie róbcie targowiska!» (J 2,13−16)

Po wyrzuceniu przekupniów ze świątyni jerozolimskiej uczniowie Jezusa przypomnieli sobie słowa z psalmu: Gorliwość o dom Twój pożera Mnie (wg Ps 69[68],10; por. Za 14,21) (J 2,17).

 ...

Pewnych zmian dokonuje się z mocą, drastycznie, wskazując co trzeba zmienić. Dlatego więc św. Mateusz napisał, że królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je (Mt 11,12). To paradoks, który obrazuje to, co czasem trudno zrozumieć w zbliżaniu się do prawdy. Szokująca gwałtowność (stanowczość) Jezusa i Jego zdrowa gorliwość były wynikiem głębokiej miłości do Boga-Ojca. Jednocześnie dowodzą jaką Jezus miał ogromną odwagę. To był mężczyzna, który nie bał się stanąć przeciwko hipokryzji i głupocie ludzkiej.

Czy współczesny chrześcijanin jest łagodny i zarazem gwałtowny jak Jezus? Niektórym łatwiej zachować łagodność, zaś zdrowej gwałtowności muszą się uczyć. Innym łatwiej jest okazać gwałtowność, a nad łagodnością muszą pracować. Jezus łączył w sobie obie te cechy w sposób doskonały.  Przekazywał prawdę, że Bóg pragnie przede wszystkim szczerej i pełnej wiary adoracji wewnętrznej oraz ofiar serca: głównie poprzez miłosierdzie i wybaczanie sobie nawzajem, nie zaś „odfajkowywanie” rytuałów czy dyscyplinowanie innych w zewnętrznych praktykach wiary.

Pozdrawiam, Marta.