O zmartwychwstaniu

W czasach Jezusa każde ze stronnictw religijnych miało własną teorię na temat zmartwychwstania. Faryzeusze pojmowali zagadnienie czysto po ludzku i prymitywnie. Według nich zmarli mieliby powstać w swoich ziemskich ciałach, by potem ulec przemianie. Grzesznicy byliby wstrętniejsi niż za życia, a prawi, opromienieni chwałą, cieszyliby się bogactwem urodzajów i większą płodnością. Saduceusze sprzeciwiali się takim poglądom całkowicie odrzucając zmartwychwstanie.[1] Esseńczycy nie przywiązy­wali do tematu zbyt wielkiej wagi. Nie bez przyczyny zagadnienie zmartwychwstania poruszył i sam Jezus. W odpowiedzi na hipotetyczną sytuację wymyśloną przez saduceuszy, przyjął stanowisko teologiczne, a przy tym niezwykle rozumne i logiczne: Wtedy podeszli do Niego saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zadali Mu pytanie: «Nauczycielu, Mojżesz zarządził, że jeśli umrze czyjś brat i pozostawi żonę, a nie zostawi potomka, to jego brat ma wziąć ją i wzbudzić potomstwo swemu bratu. Było siedmiu braci. Pierwszy pojął żonę, a umierając, nie pozostawił potomka. Drugi ją wziął i też umarł bezdzietny, podobnie trzeci. I żaden z siedmiu nie zostawił potomka. W końcu po nich wszystkich umarła i ta kobieta. Skoro siedmiu miało ją za żonę, przy zmartwychwstaniu – jeśli powstaną − którego z nich będzie żoną?». Jezus powiedział: «Czyż nie dlatego błądzicie, że nie znacie Pisma ani mocy Boga? Przecież kiedy powstaną z martwych nie będą się ani żenić, ani za mąż wychodzić, ale będą jak aniołowie w niebie. Co zaś tyczy się umarłych, że zmartwych­wstaną, to czy nie czytaliście o krzewie w księdze Mojżesza? Bóg powiedział do niego: «Ja jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba». Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych. Bardzo się mylicie (Mk 12,18–27). Przy okazji tej perykopy świecki teolog − Paweł Porębski jest zdania, że mimo braku związków małżeńskich i czynności prokreacyjnych po zmartwychwstaniu zachowana zostanie (…) płeć człowieka, choć będzie ona w pewnym sensie nieistotna[2]. Obecność płci wynikać będzie z jej przynależno­ści do osoby, nie zaś z funkcji, które warunkowały ziemski przyrost naturalny. Ta myśl wskazywałaby więc, że osoba zmartwychwstała nie stanie się bezpłciowa.

W późniejszym czasie temat zmartwychwstania wielokrotnie podejmował św. Paweł. W Liście do Koryntian można spotkać przykład wyczucia zdrowo­rozsądko­wego Apostoła: Zapewniam was, bracia, że ciało i krew nie mogą posiąść królestwa Bożego, i że to, co zniszczalne, nie może mieć dziedzictwa w tym, co niezniszczalne (1 Kor 15,50).

---

[1] Por. Wiem komu zawierzyłem. Katechizm dla dorosłych, red. S. Grzybek, Kraków 1985, s. 370–371.

[2] P. Porębski, Odnaleźć Boga w sobie: na podstawie Nowego Testamentu, Wyd. Jedność, Kielce 2009, s. 177.