Dojrzewanie Piotra

Wyrzuty, jakie Piotr wypowiedział do Jezusa na wieść o Jego męce i śmierci: Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie (Mt 16,22) świadczą, że po pierwsze uczeń myślał po ludzku, a po drugie… sam bał się śmierci. Ten drugi wniosek nasunął mi się po zachowaniu Piotra w Getsemani, kiedy podczas aresztowania Jego Mistrza apostoł wyciągnął miecz i w afekcie (ze strachu) odciął ucho Malchosowi (słudze najwyższego kapłana). Na marginesie powstaje jeszcze pytanie, dlaczego akurat odciął mu ucho? Można dywagować tworząc hipotezy typu:

- chciał odstraszyć Malchosa i innych,

- Piotrowi brakowało umiejętności posługiwania się bronią,

- apostoł słabo widział przez mrok nocny,

- był pod wpływem wina,

- brakowało mu koordynacji ruchów z powodu przerwanego snu,

- był zdenerwowany poniżającą formą pojmania Jezusa (wyszliście z mieczami i kijami, jak na zbójcę – Mk 14,48; Łk 22,52),

- zachowywał się chaotycznie pod wpływem strachu,

- okazał skrywaną wewnętrznie słabość i agresję.

Proponowane wersje zachowania Piotra wydają się jednak raczej zbędne. Piotr po prostu, tak jak umiał, po ludzku, impulsywnie stanął w obronie Mistrza. Forma pomocy okazała się jednak niewłaściwa z punktu widzenia miłości chrześcijańskiej. Jezus zareagował pokojowo i stanowczo: Schowaj miecz do pochwy (J 18,11), bo wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza giną (Mt 26,52), i uzdrowił poszkodowanego „nieprzyjaciela”. W tamtej chwili, w obliczu zagrożenia, strachu i braku możliwości odwetu, uczniowie Jezusa uciekli zostawiając Nauczyciela z Nazaretu samego z aresztującymi Go.

Podczas modlitwy Piotra (po Zmartwychwstaniu Chrystusa), który „usłyszał” w swoim sercu słowa Mistrza: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz» (J 21,18), autor Ewangelii (która powstała już po śmierci pierwszego apostoła) dodał dodatkowy komentarz, jakoby Chrystus powiedział [to], aby zaznaczyć, jaką śmiercią [Piotr] uwielbi Boga (J 21,19). Skłonna jestem zaproponować hipotezę, iż to sam Piotr dojrzał w swym sercu do decyzji całkowitego pójścia za Chrystusem („usłyszawszy” na modlitwie słowa Pana: Paś baranki moje! – J 21,15; Paś owce moje! – J 21,16.17; Pójdź za Mną! – J 21,19). Tym samym wyraził wewnętrzną gotowość, by oddać (stracić) życie z miłości dla Chrystusa.

 Bywają takie sytuacje czy momenty w życiu, w których człowiek może poczuć dojmujący ból, bezsilność i totalne osamotnienie. Ale i w takich, najbardziej dramatycznych okolicznościach jest zawsze Ktoś, kto nigdy nie opuszcza duszy ludzkiej i jest wciąż obecny. To Chrystus Zmartwychwstały.