Miłość w małżeństwie - cz.2.

Wzrastać w miłości małżeńskiej

- Małżeństwo to:

a) zjednoczenie woli (św. Tomasz z Akwinu),

b) cenny znak odzwierciedlający Boga,

c) ikona miłości Boga do nas.

Stąd misja małżonków: urzeczywistniać miłość Chrystusa do Kościoła. Jest to proces dynamiczny przez stopniowe włączanie darów Bożych.

• Całe życie, wszystko wspólne w małżeństwie

- Miłość małżeńska jest największą przyjaźnią, coraz mocniejszą i intensywniejszą, w której dąży się obopólnie do dobra drugiej osoby, wzajemności, intymności, czułości, delikatności, stabilności i podobieństwa = buduje się wspólne życie na bazie nierozerwalnej wyłączności (związek definitywny, na zawsze). Małżeństwo to wyzwanie.

- Stały proces rozwoju, dojrzewania. Odkrywanie większego od wszelkich naszych projektów plan, który nas wspiera i pozwala ofiarować ukochanej osobie całą przyszłość. Także wówczas, jeśli stracono nadzieję na potomstwo.

• Radość i piękno w małżeństwie

- Poszerzanie wielkości serca. Zachowanie radości wewnętrznej nawet w cierpieniu. Dzieje się tak przez docenianie wartości drugiej osoby w toku dojrzewania przyjaźni (jak wino dojrzewające wraz z upływem czasu). Wówczas można doświadczyć sakralności współmałżonka. Do tego potrzebny jest ogromny szacunek, by nie wyrządzić mu szkody i nie odebrać właściwej wolności. Równocześnie, by podziwiać i cenić to, co jest piękne i święte w jego osobowym istnieniu.

- Pokonana w małżeństwie z wysiłkiem i ofiarą sytuacja cierpienia przynosi jeszcze większą radość.

- Najbardziej intensywne radości życia rodzą się wówczas, kiedy można spowodować szczęście innych , w przedsmaku nieba. (s. 104)

• Małżeństwo z miłości

- Małżeństwo jako instytucja społeczna stanowi ochronę i narzędzie wzajemnego zobowiązania dla dojrzewania miłości, aby decyzja o wyborze drugiej osoby umacniała swoją trwałość, konkretność i głębię, a równocześnie mogła wypełnić swoją misję w społeczeństwie. (s. 105)

• Dialog

- W rodzinie trzeba używać trzech słów kluczowych: proszę, dziękuję i przepraszam. Zachowanie to i postawy umożliwiają pozytywny i autentyczny dialog (nawet wówczas, gdy jeden ze współmałżonków nie potrzebuje rozwiązania swoich problemów, a jedynie bycia wysłuchanym).

- Należy podkreślać ważność drugiej osoby, by czuła, że ma prawo do istnienia, samodzielnego myślenia i bycia szczęśliwą.

- Jedność, do której należy dążyć, nie oznacza jednolitości, ale „jedność w różnorodności” lub „pogodzoną różnorodność”. (s. 111) Równie istotna jest zdolność do wyrażania tego, co czujemy, nie raniąc drugiej osoby. (s. 112)

- Aby był dialog ważne jest bogactwo wewnętrzne, również intelektualne, które karmi się lekturą, osobistą refleksją, modlitwą i otwartością wobec społeczeństwa. W przeciwnym razie rozmowy stają się nudne i bezprzedmiotowe. Gdy każdy z małżonków nie troszczy się o swoją duchowość i nie ma wielu relacji z innymi ludźmi, to życie rodzinne staje się wsobne, a dialog się zubaża. (s. 113)

Namiętna miłość

• Erotyczny wymiar miłości

- Erotyczny wymiar miłości przyczynia się do głębszego spotkania współmałżonków, doświadczenia dobrego dotyku, podziwu, wyłącznej afirmacji, aby druga osoba żyła w pełni.

• Przemoc i manipulacja

- Jeżeli człowiek dąży do tego, by być jedynie duchem i chce odrzucić ciało jako dziedzictwo tylko zwierzęce, wówczas duch i ciało tracą swoją godność. (Benedykt XVI)

• Małżeństwo i dziewictwo

- Teksty biblijne nie dają postaw wyższości abstynencji seksualnej, dziewictwa czy celibatu względem małżeństwa. Różne stany życia wzajemnie się dopełniają. Pośród nich małżeństwo odzwierciedla Trójcę Świętą, jest znakiem chrystologicznym i historycznym (znakiem Chrystusa ziemskiego). Symbolizuje także wielkie i wyjątkowe zjednoczenie Chrystusa z Kościołem lub zjednoczenie natury Boskiej i ludzkiej (Aleksander z Hales). Natomiast dziewictwo jest znakiem eschatologicznym Chrystusa Zmartwychwstałego i ma wartość symboliczną miłości. Stanowi formę zachęty, aby małżonkowie przeżywali swoją miłość w perspektywie ostatecznej miłości Chrystusa.

Przekształcenie miłości

- Głęboka miłość, z decyzją serca, obejmuje całą egzystencję. Jest możliwa, gdy przywołuje się o pomoc Ducha Świętego: Jego łaskę, moc i ogień.[1]

[1] Całość na podstawie: papież Franciszek, adhortacja apostolska Amoris laetitia, rozdział IV, Wyd. TUM, Wrocław 2016