Zmartwychwstanie w ewangeliach synoptycznych - cz.1.

Ewangeliczne opowieści o Zmartwychwstaniu

w ewangeliach synoptycznych

– na podstawie książki Bruno Maggioniego

pt. „Ewangeliczne opowieści o Zmartwychwstaniu”,

Kraków: Wydawnictwo Salwator, Kraków 2004, s. 9-77

 

Autor analizuje zagadnienie poczynając od najstarszej Ewangelii – relacji według św. Marka. Następnie przygląda się narracji św. Mateusza i zamyka badanie Zmartwychwstania w ewangeliach synoptycznych spojrzeniem na tekst według św. Łukasza.

Zmartwychwstanie według św. Marka

·         Kobiety u grobu (16, 1-8)

W czasach Chrystusa kobiety nie były wiarygodnymi świadkami, a jednak to one pierwsze opowiedziały o Zmartwychwstaniu. Św. Marek podkreśla ich obecność przy Mesjaszu za życia Jezusa. Kobiety szły za Panem, były Jego uczennicami, służyły Mu, ogólnie rzecz biorąc: stale towarzyszyły Chrystusowi.

Postaci kobiet łączą ze sobą trzy decydujące wydarzenia Zmartwychwstałego – śmierć Jezusa, pogrzebanie i otwarty grób. Niewiasty „widziały” te wydarzenia, dlatego mogą o nich świadczyć.

Św. Marek podkreśla zaskoczenie kobiet pustym grobem. Niewiasty dziwią się, są zdezorientowane, przestraszone i z początku nie rozumieją, co się dzieje. Odsunięty kamień jest dla nich niespodzianką. Zaskakuje ich spotkanie posłańca z niebios i jego przesłanie. Dziwią się, są oszołomione. Św. Marek używa różnych słów na oddanie ich uczuć: ektambeistai (osłupienie, sparaliżowanie), tromos (przerażenie), ekstasis (wyjść z siebie), fobos (strach). Ich uczucia powodują, że milczą. Mimo dezorientacji kobiet Pan przekazuje im przesłanie, by powiedziały uczniom i Piotrowi, że podąża przed nimi do Galilei, gdzie Go ujrzą.

W relacji Marka Zmartwychwstanie to objawienie prawdziwego, głębokiego i tajemniczego sensu ziemskiej drogi Jezusa. Nazarejczyk, Ukrzyżowany, Zmartwychwstały: to trzy słowa wyrażające tożsamość Jezusa, a jednocześnie nową, niespodziewaną i dla wielu gorszącą (w tamtych czasach) formę objawienia się Boga. Zmartwychwstanie stało się wezwaniem do nawrócenia: Bóg bowiem wskrzesił Tego, którego człowiek odrzucił (Kamień Węgielny).

Zmartwychwstanie jest wydarzeniem, które obejmuje Jezusa jako całego człowieka. W odniesieniu do ludzi jest zbawieniem również cielesności, bo po Zmartwychwstaniu Chrystusa nie można już myśleć o ciele jako jedynie o zewnętrznej powłoce, z której człowiek musi się wyzwolić, jeśli swoim duchem chce uczestniczyć w komunii z Bogiem.

Zmartwychwstanie jest zwycięstwem wierności. Mimo, że uczniowie zostawili Jezusa, On jest zawsze z nimi. Naśladuje tu wierność Ojca, który nie opuszcza swego Syna w momencie śmierci. Podobnie i Jezus nie opuszcza swoich rozproszonych uczniów. Paradoksalnie, gdyby wszystko zależało od wierności uczniów – to dzieje Jezusa szybko by się skończyły. Gdyby zaś wszystko zależało od kobiet, nad dziejami Jezusa zapadłoby milczenie. Tylko dzięki wierności Pana Jezusa dzieje te pozostają otwarte. 

·         Epifanie (16, 9-14)

Zmartwychwstały jest realną osobą, lecz sposób istnienia Mesjasza nie jest powtórzeniem Jego ziemskiej egzystencji.

Ideę, którą podkreśla św. Marek stanowi: niedowiarstwo uczniów i zatwardziałość ich serc: nie wierzą ani Marii Magdalenie, ani dwóm uczniom, którym Jezus ukazał się, gdy byli w drodze do wsi. Jezus wyraźnie im to wyrzuca (wyrzucał im brak wiary i upór). Jednocześnie ma to walor teologiczny, bowiem ukazuje, że niedowiarstwo może pojawić się także na drodze wierzących, a zatwardziałość serca (16,9) (sclerocardia) nigdy nie jest do końca przezwyciężona. Kiedy człowieka dopada sclerocardia oznacza to, że na pewien czas utracił on wiarę, jest zamknięty, uwięziony we własnych schematach myślenia, niezdolny do otworzenia się na nowość Bożej mocy. Jezus napomina uczniów, ale ich nie odrzuca mimo zatwardziałości ich serc. Jego wierność jest niezachwiana i dlatego, mimo wszystko, powierza im misję: Idźcie na cały świat. Fakt ten świadczy też o tym, iż została odrzucona pewna retoryka, według której tylko świętym przysługuje prawo i obowiązek głoszenia Ewangelii. 

·         Misja (16, 15-20)

Zmartwychwstały Jezus wysyła swoich Jedenastu z powszechną misją dotyczącą każdego: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! (15).

Termin „Ewangelia” u św. Marka ma 3 znaczenia:

-  określa Dobrą Nowinę, którą przyniósł Jezus (1,14),

- wskazuje na Dobrą Nowinę, którą jest Jezus (1,1),

- oznacza Dobrą Nowinę, która jest teraz głoszona przez Kościół (8,35).

Ze względu na to, że czasownik „głosić” (kerussein) oznacza głoszenie wydarzenia, radosnej wieści, a nie doktryny, Ewangelia, którą uczniowie mają nieść całemu światu, nie jest jedynie informacją, lecz apelem. Od jej przyjęcia bądź odrzucenia zależy los człowieka w wieczności (16).