Wojna i przemoc w religiach świata - cz.2.

O rozdziale dotyczącym islamu przeczytałam:

(…) dobrobyt materialny, pełne rozkoszy przyjemności, przesyt seksualnością prowadzą do popadania w bagno nerwowych i psychicznych chorób, (…) niosą z sobą zboczenia seksualne, ciągłe poczucie strachu, duchowe zagubienie, szerzącą się przestępczość i utratę ludzkiej godności.[1]

Dżihad jest (…) zdecydowanie przede wszystkim walką ze złem i działaniem na rzecz dobra w życiu jednostek i społeczeństwa.[2]

Dalej zagadnienie przemocy opisane było w hinduizmie:

Według obietnicy, śmierć poniesiona w walce, w „sprawiedliwej wojnie”, w dharmayuddha, pozwala pójść prosto do nieba.[3]

Wojownik kieruje przemoc przeciwko innym ludziom, asceta zaś przeciwko sobie.[4]

(…) podstawowy motyw ascezy [w hinduizmie]: cierpienie dla osiągnięcia szczęścia.[5]

Niestosowanie przemocy jest najważniejszą zasadą religijną, niestosowanie przemocy jest największą ascezą.[6]

Pierwszym i najważniejszym obowiązkiem uprawiającego jogę, a więc sadhu – hinduistycznego ascety i człowieka świątobliwego, jest unikanie zranienia bądź obrażenia w myślach, słowach lub w czynach jakiejkolwiek istoty żyjącej, człowieka czy zwierzęcia.[7]

Ideały Mahatmy Gandhiego, to: niestosowanie przemocy (ahisna), życie w prawdzie (satja), nieposiadanie majątku (aparigraha), asceza, opanowanie ciała przez ducha (brahmaczarja) oraz różne posty związane z określonymi celami (post pokutny, głodówka). [One to] mają swoje korzenie w hinduskiej jodze, ale też w  dżinizmie i w buddyzmie.[8]

Hindus staje się fundamentalistą, gdy chce siłą narzucić swoje przekonania religijne innym, choćby to były jego własne dzieci.[9]

W rozdziale dotyczącym buddyzmu spotkałam m.in. takie fragmenty:

Świeccy powinni praktykować całkowitą abstynencję seksualną jedynie w określone święta.[10]

(…) jest wyraźnie zabronione zabijanie nawet tak małych zwierząt jak mrówki.[11] 

(…) przemoc spontaniczna, w afekcie lub w sytuacji bez wyjścia, nie odpowiada ideałowi, lecz ma inną wagę niż przemoc zaplanowana, będąca wynikiem przyzwyczajenia.[12]

---

[1] Sayed Quath, Dieser Glaube, der Islam, b.r., s. 44 [za:] Adel Theodor Khoury, Wojna i przemoc w islamie [w:] Wojna i przemoc w religiach świata…, s. 64.

[2] Adel Theodor Khoury, Wojna i przemoc w islamie [w:] Wojna i przemoc w religiach świata…, s. 69.

[3] Konrad Meisig, Wojna i przemoc w hinduizmie [w:] Wojna i przemoc w religiach świata…, s. 74.

[4] Tamże, s. 75.

[5] Tamże, s. 78.

[6] Drugi rozdział Gity [za:], Konrad Meisig, Wojna i przemoc w hinduizmie [w:] Wojna i przemoc w religiach świata…, s. 80−81.

[7] Konrad Meisig, Wojna i przemoc w hinduizmie [w:] Wojna i przemoc w religiach świata…, s. 81.

[8] Tamże, s. 82−83.

[9] Tamże, s. 87.

[10] Lambert Schmithausen, Problem przemocy w buddyzmie [w:] Wojna i przemoc w religiach świata…, s. 95.

[11] Tamże.

[12] Tamże, s. 96.