Teologia moralna szczegółowa - cz.2.

1. Grzechy przeciw religijności (bałwochwalstwo, zabobon, grzechy przewidywania przyszłości i zabiegi magiczne, bezbożność):

1. Bałwochwalstwo (idolatria)

Bałwochwalstwo – boska cześć oddawana figurkom bożków.

Mamona – to nie tylko pieniądz, ale wszystko to, do czego się człowiek przywiązuje, co osłabia jego ufność wobec Chrystusa jako Pana. Nawet maleńka szczelinka pozostawiona w sercu pociąga za sobą niechybne rozdarcie: jeżeli daję Bogu tylko część duszy, na pastwę cierpienia daję całe serce.

Jedyną miarą miłości jest miłować bez miary.

Formy bałwochwalstwa według św. Pawła: rozpusta, nieczystość, lubieżność, zła żądza, chciwość (Kol 3,5) + brzuch bogiem (Flp 3,9).

Współczesne formy bałwochwalstwa:

- te, które wymienia św. Paweł,

- wypaczony kult obrazów, figurek (magia),

- nadawanie wartości absolutnej stworzeniom,

- formy prostackie: przemoc, siła, władza, pieniądz, sukces, przyjemność, seks, kapitał, mit klasy, kult instytucji, kult sprawności fizycznej, politycznej, piękności, prawo bogiem,

- kult rozumu, postęp, kult ludzi, deifikacja człowieka (przy detronizacji Boga człowiek stawia się w Jego miejsce),

- satanizm (to postawa moralna, bunt wobec Boga – najcięższy grzech jaki człowiek może popełnić);

2. Zabobon

Zabobony – wypaczone postawy religijne, praktyki polegające na wierze w skuteczność znaków zewnętrznych, „wynaturzony przerost religijności” (KKK).

Przykłady:

- połykanie obrazków ku czci świętych (brak należytych proporcji),

- czczenie nieautentycznych relikwii i wymyślonych cudów (kult bezpodstawny),

- nabożeństwo do włosów Jezusa; Jego świętej wysokości (kult niesensowny),

- niezdrowa, fałszywa dewocja,

- kult nierozsądny,

- kult niewłaściwy (formy makabryczne);

3. Grzechy przewidywania przyszłości i zabiegi magiczne

- wróżbiarstwo

Zabiegi, które stawiają Boga w Jego służebnej roli wobec człowieka. Tymczasem Bóg działa kiedy chce i jak chce. Przychodzi człowiekowi z pomocą w wypadku rzeczywistej potrzeby (czasem uchyla rąbek tajemnicy, ale tylko pod wpływem modlitwy, a nie czynności magicznych).

Współczesne formy wróżb:

- lanie wosku,

- wróżenie z kart (kabalistyka),

- ze snu,

- wróżenie z układu gwiazd (astrologia),

- horoskopy;

Pozory wróżbiarstwa:

- wróżenie z rąk,

- z wyrazu twarzy.

"Wróżenie" z wyglądu pisma to sztuka! Jest to złe wówczas, gdy doszukujemy się przyszłych losów badanego, bo człowiek nie jest zdeterminowany jako istota wolna.

Ocena moralna:

- wróżby to oszustwo wróżbiarzy,

- niebezpieczeństwo (szukanie odpowiedzi w złym).

Grzech nie jest ciężki, gdy oddający się tym praktykom ma małą inteligencję, jest ignorantem, bawi się (zabawia).

- nekromancja i spirytyzm

Nekromancja – wywoływanie duchów ludzi zmarłych przy zastosowaniu pewnych zaklęć, by otrzymać od nich wiedzę o przyszłości.

Dziś spirytyzm to kontaktowanie się z rzekomym światem duchów, by odkryć przyszłość.

1847 – pierwszy seans spirytystyczny w USA.

1852 – pierwszy kongres spirytystów.

Medium – łącznik z duchami. Komunikacja jest przez stuki i znaki. Inne objawy: samoistne poruszanie się przedmiotów, lewitacje, zjawy.

Warunki: mrok, skupienie woli i myśli medium.

Niektórych zaobserwowanych zjawisk nie da się wytłumaczyć przy obecnym stanie wiedzy.

Kościół nie zabiera głosu twierdząc, że to nie jego kompetencja.

Kościół zabrania uczestniczy, nawet w sposób bierny.

Staje w obronie zdrowia duchowego wiernych.

Spirytyzm – wykroczenie z natury ciężko grzeszne. Nie zabronione jest tylko badanie tych zjawisk przez ludzi zajmujących się nimi dla celów naukowych.

- magia (czary)

Magia czarna = czarnoksięstwo. Ma miejsce faktyczne zwrócenie się do zła. To akty płynące z bojaźni przed mocą złą, stanowią formę wykorzystania złej mocy dla własnych celów.

Zdaniem Kościoła wpływ zła na sprawy tego świata jest ograniczony. Ważne jest nastawienie wewnętrzne podejmującego zabiegi magiczne. Stąd niezawiniona ignorancja może uwolnić od winy. Jest natomiast ciężki grzech, gdy człowiek odwołuje się do zła i pragnie jego mocy.

- przesądy

Postaci przesądów: gusła, talizmany, amulety, znachorstwo. 

Przykłady:

- zły omen,

- feralna trzynastka,

- kot przebiegający drogę,

- odpukać w niemalowane.

O ciężkości wykroczenia decyduje powaga przedmiotu.

4. Bezbożność

- kuszenie Pana Boga

To domaganie się znaku szydząc z Boga.

- świętokradztwo

Wyróżnia się świętokradztwo:

1. osobowe

- znieważanie osób poświęconych Bogu (słowne, fizyczne),

2. rzeczowe

- profanacja, zbezczeszczenie przedmiotów sakralnych (relikwii, krzyża, obrazów, Eucharystii),

3. profanację miejsc świętych (kościołów, kaplic, cmentarzy).

Jest to z natury ciężko grzeszne.

- symonia

To traktowanie rzeczy świętych jako przedmiot zysku. Świętokupstwo. Handlowanie rzeczami świętymi. Człowiek chce wykorzystać rzeczy święte dla zdobycia korzyści materialnych.

- sekty

Np. młodzi zabrani rodzinie i wykorzystani finansowo. Niebezpieczeństwo indoktrynacji (wpajania idei i doktryn aż do prania mózgów).

- masoneria

Ruch antyreligijny i wywrotowy wobec państwa. Według Kongregacji Doktryny Wiary z 1983 r. jest zakaz należenia. Motyw: niemożność pogodzenia między uczestnictwem a wiarą.

Masoneria grupuje się wokół systemu idei i symboli. Ma ducha antyreligijnego i antyklerykalnego. Członkowie mają obowiązek sekretu (pozbawia się ich odpowiedzialności). Loże masońskie są kaplicami ideologicznymi, anty-Kościołami.

Wierni, którzy należą do masonerii są w stanie grzechu ciężkiego (mają zakaz przystępowania do Komunii świętej).