Uzdrowienie epileptyka

Następnym wydarzeniem zapisanym w Ewangelii wg św. Marka jest uzdrowienie epileptyka. Kiedy Jezus z trzema apostołami powrócił po przemienieniu do pozostałych uczniów, zobaczył wielki tłum i nauczycieli Pisma, którzy dyskutowali z nimi (Mk 9,14). Ludzie, spostrzegłszy Nauczyciela, pełni podziwu biegli do Niego i pozdrawiali Go (Mk 9,15). Wówczas zapytał ich, jaki jest problem i o czym uczniowie dyskutują z nimi (Mk 9,16). Wtedy, od jednego z tłumu dowiedział się, że jego syn cierpi na epilepsję (Mk 9,17−18). Mężczyzna miał nadzieję na pomoc ze strony apostołów, jednak choroba nie ustąpiła. Na to Jezus odpowiedział z bólem w sercu: O niewierzący ludzie! Jak długo mam być jeszcze z wami? Jak długo będę musiał was znosić? Przyprowadźcie go do mnie! (Mk 9,19). W tej właśnie chwili młody człowiek, o którym była mowa, dostał ataku epilepsji (Mk 9,20). Jezus ze współczuciem i troską zwrócił się do ojca, pytając: Od jak dawna mu się to zdarza? (Mk 9,21). A gdy Mu odpowiedział, że od dzieciństwa (często powodując różne obrażenia ciała), poprosił o łaskę dla chorego dziecka i niego samego: jeśli możesz coś uczynić, zlituj się nad nami i pomóż nam! (Mk 9,22). Wobec prośby zbolałego ojca, Nauczyciel podkreślił znaczenie wiary w uzdrowieniu duszy i ciała: «Jeśli możesz?» Dla wierzącego wszystko jest możliwe (Mk 9,23). Wówczas mężczyzna przyznał, że brakuje mu wiary: Wierzę, uzdrów mnie z mojej niewiary! (Mk 9,24). Jednocześnie tymi słowami zaniósł modlitwę o pomoc za syna i za siebie. Swoją postawą otworzył się na moc Aktu działającego. Poznał, że Jezus odpowiedział miłością na jego otwarte serce i kiełkującą wiarę (Mk 9,25−27), że Nauczyciel pomógł zarówno jemu (ojcu), jak i jego synowi − uzdrawiając ich obu.

Po tym wydarzeniu uczniowie rozmawiali z Jezusem, jak otworzyć się na Akt działający (Mk 9,28). Nauczyciel wskazał, że sedno tkwi w modlitwie pełnej wiary i jedności z Ojcem Niebieskim (Mk 9,29).