Zatroskanie Jezusa - cz.2.

Dalsze rozważania w oparciu o Ewangelię wg św. Marka:

Nauczanie tłumów przez Jezusa trwało wiele godzin. Troskliwi uczniowie zwrócili w końcu uwagę, że robi się późno i wszędzie jest daleko. Martwili się o nocleg i wyżywienie dla rzeszy ludzi. Sami nieraz mieli trudności, by przenocować czy coś zjeść, a co dopiero tak wielki tłum. Po wspólnej rozmowie zdecydowali się poruszyć ten temat z Jezusem. Podeszli więc do Nauczyciela i powiedzieli: Miejsce to jest odludne i jest już późno. Odeślij ich do okolicznych osad i wsi. Niech kupią sobie coś do jedzenia (Mk 6,35−36). Jezus oczywiście zdawał sobie sprawę z zaistniałej sytuacji. W swej miłości chciał otoczyć troską cały lud, jak i swoich uczniów, którzy także byli głodni. W zaistniałych okolicznościach znalazł więc rozwiązanie, mówiąc: Wy dajcie im jeść! (Mk 6,37).

Z początku uczniowie pojmowali mowę swojego Mistrza dosłownie. Zastanawiali się: Czy mamy pójść i za 200 denarów kupić chleba, aby dać im jeść? (Mk 6,37). Gdy w dalszym ciągu byli w lekkim zakłopotaniu z powodu powierzonego im zadania, Jezus zainicjował funkcjonał dobra wskazując na możliwości stworzone przez Akt działający. Zapytał ich: Ile macie chlebów? (Mk 6,38). Ponieważ nikt nie wiedział, rzekł do nich: Idźcie i zobaczcie! (Mk 6,38). Autor ewangelii zanotował zaangażowanie uczniów: Oni sprawdzili i powiedzieli Mu: «Pięć i dwie ryby» (Mk 6,38).

Nikt się chyba nie spodziewał, że Jezus zainicjuje wielotysięczną agapę pod gołym niebem. A jednak stało się to faktem. W tym celu wskazał, by ludzie usiedli gromadami na zielonej trawie (Mk 6,39). Pielgrzymi rozpoczęli sprawną realizację przedsięwzięcia, tworząc grupy: po 50 lub po 100 osób w jednej. Widać było, że łączy ich wyjątkowa, duchowa więź. Poprzez wzajemną życzliwość i miłość stworzyli wspólnotę zjednoczoną mocą Nauczyciela z Nazaretu. Mistrz był ich inspiracją. Każdy patrzył na Niego z podziwem i pragnieniem naśladowania Go.

Tymczasem Jezus wziął pięć chlebów i dwie ryby, i z wielką żarliwością, wiarą i uwielbieniem pomodlił się do Ojca (Mk 6,41). Jego relacja z Bogiem była niezwykła. Nagle wszyscy umilkli i utkwili wzrok w modlącego się Jezusa. Jego modlitwa otworzyła ludzkie serca na miłość. Następnie Jezus, trwając w komunii z Ojcem, rozpoczął dzielenie się z ludźmi posiadanym pokarmem. A czynił to z wielką miłością: Potem połamał chleby i dawał je uczniom, aby rozdzielali wśród nich. Dwie ryby również rozdzielił między wszystkich (Mk 6,41).

Uczniowie, widząc postawę swego Nauczyciela, w całkowitym zawierzeniu Bogu zaczęli Go naśladować, obdarowując lud tym, co otrzymali. Chleb był dzielony z miłością. Miłość była jak chleb.

I tak miłość Jezusa, który trwał w Ojcu, przelała się na cały zgromadzony lud Boży. Uczniowie Mistrza z Nazaretu dzielili się miłością i chlebem z pielgrzymami. Ci zaś obdarowywali się dalej między sobą, tworząc duchową rodzinę miłości.

Tak oto funkcjonał dobra rozprzestrzenił się na poszczególne grupy siedzących gromadami: A tych, którzy jedli, było pięć tysięcy mężczyzn (Mk 6,43). Wspólnota ludzi była ze sobą zjednoczona poprzez otwarte serca, miłość i wrażliwość względem bliźniego. Każdy był ważny i obdarowywany dobrem. Posiłek był więc cudem miłości: Wszyscy jedli do syta (Mk 6,42).

Akt działający spowodował, że agapa została zapamiętana jako uczta wzajemnej życzliwości, empatii i dobra. Tak miłość Boża poczęła owocować. Zwykły posiłek stał się preludium Eucharystii i Wieczerzy Pańskiej.

Szacunek do ludzi przeniósł się i na szacunek dla chleba: I zebrali dwanaście pełnych koszy ułomków chleba i resztek ryb(Mk 6,43).