Rewalidacja
Rewalidacja
(łac.
re- znów, validus - mocny)
− oddziaływanie zmierzające do przywrócenia pełni sił osobom
osłabionym poważną chorobą lub urazami. Termin ten dotyczy osób
z różnorodnymi niepełnosprawnościami i chorobami.
Zasady rewalidacji:
a)
akceptacji (w społeczeństwie),
b)
pomocy (by mogli przezwyciężać w społeczeństwie upośledzenie),
c)
indywidualizacji programów (do możliwości ucznia),
d)
terapii pedagogicznej (a wcześniej – konieczność wszechstronnego
poznania dziecka i opracowanie diagnozy postępowania),
e)
współpracy z rodziną,
f)
zasada wczesnego objęcia opieką i pomocą specjalną,
g)
podejścia wielospecjalistycznego,
h)
powiązania oceny z usprawnieniem,
i)
zasada integracji.
Dynamizowanie
To jeden
z czterech elementów procesu rewalidacji wg. Marii Grzegorzewskiej.
Polega na wzmaganiu aktywności jednostki niepełnosprawnej, jej
inicjatywy, chęci usprawnienia, siły woli w przezwyciężaniu
trudności, zapału do walki z ograniczeniami spowodowanymi
niepełnosprawnością, chorobą. Sukces: autorewalidacja.
Integracja
Integracja
(łac.
integrare - scalić)
W
znaczeniu pedagogiczno−socjologicznym: wspólne nauczanie dzieci
specjalnej troski z ich pełnosprawnymi rówieśnikami, stopniowe
zwiększanie uczestnictwa niepełnosprawnych w życiu społecznym.
Metoda Celestyna Freineta
Zaufajcie
dzieciom, bo one są twórcami swej przyszłości
– C. Freinet.
C.
Freinet w miejsce tradycyjnych metod nauczania wprowadził różnorodne
zajęcia pozwalające maksymalnie zaangażować każdego ucznia. W
miejsce nauczania podręcznikowego wprowadził tzw. techniki szkolne,
czyli dość oryginalne formy pracy szkolnej.
Podstawową
i najbardziej rozpowszechnioną techniką C. Freineta są np.
swobodne teksty dzieci, a także swobodna ekspresja muzyczna,
plastyczna i techniczna, wykorzystująca naturalną radość
tworzenia. Zadaniem poważnym jest wykształcić w uczniach
umiejętność samodzielnego dostrzegania i rozwiązywania problemów,
a takie właśnie optymalne warunki stwarza stosowanie technik
C. Freineta.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz