Zagadnienia z pedagogiki specjalnej - cz.6.

Sposoby komunikowania się z głuchoniemymi

1. słowo,
2. gesty,
3. mowa ciała,
4. głośna mowa,
5. odczytywanie z ruchu warg,
6. wyraźna artykulacja,
7. znaki migowe,
8. pismo,
9. fonogesty (na wysokości twarzy mówiącego),
10. mimika,
11. pantomima.

Metoda migowa - ideograficzna rozwinięta i wprowadzona do szkoły głuchych w XVIII wieku przez księdza M. de l'Epeego.

Daktylografia - mowa palcowa. Została wprowadzona do nauczania głuchych przez mnicha hiszpańskiego Pedra de Ponce w XVI wieku. Przejął on prawdopodobnie tę formę porozumiewania się z klasztorów o surowym rygorze, zakazującym zakonnikom ustnej konwersacji. Daktylografia to forma porozumiewania się, oparta na odpowiednich układach palców jednej lub obydwu dłoni. Każdej literze lub liczbie odpowiada określony znak daktylograficzny. Daktylografia przestrzega reguł gramatycznych.

Fonogesty - Cued Speech opracowany przez O. Cornetta w Waszyngtonie w obecnym wieku i przystosowany do języka polskiego przez K. Krakowiak. Są to umowne ruchy jednej lub drugiej dłoni, wykonywane na wysokości twarzy osoby mówiącej. Fonogesty uzupełniają niewidoczne ruchy artykulacyjne. Nie zastępują one mówienia, ale pomagają w odczytywaniu mowy z ust nadawcy.

Alfabet Brayla w Polsce – 1925 r.

Zaburzenie - „trudności w uczeniu się”:

a) zaburzenia pamięci,

b) zaburzenia ruchowe, niezgrabność ruchowa,

c) dysleksja.

Inne cechy:

- dzieci takie źle przepisują z tablicy,

- mają chaos w wypracowaniach,

- łatwo się obrażają,

- są wrażliwe na ludzką krzywdę,

- to nie są psychopaci, choć dzieci konfliktowe, agresywne,

- bardzo przeżywają niepowodzenia swoje i innych,

- mają mało zdolności do samokontroli,

- słyszą tylko 50 % z tego, co do nich mówimy (zapominają połowę z tego, co usłyszą),

- trudno im radzić sobie z codziennością.