Współczesne obrazy muzyczne - cz.2.

·        Andrzej Kmiecik

Studia artystyczne ukończył w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa w pracowni doc. Wandy Gołkowskiej.

Tytuły jego „muzycznych” obrazów są zaczerpnięte z konkretnych utworów muzyki rockowej. W swoich pracach, inspirowanych tego typu utworami, odsłania kosmiczną przestrzeń zrodzoną w wyobraźni.

Przykładowy obraz inspirowany muzyką, to White Horses – Rolling Stones, za który A. Kmiecik otrzymał II nagrodę na konkursie pod hasłem Tematy muzyczne w malarstwie, zorganizowanym w 1986 r. przez BWA w Tarnowie.  

Dzieło reprezentuje oryginalny sposób plastycznej interpretacji muzyki rozrywkowej. Kompozycję tworzą rozsypane, jakby w stanie nieważkości, rozświetlone drobne motywy (kropki, kreski, gwiazdki, wężyki...), spokojnie kołyszące się w granatowej otchłani kosmicznej, symbolizującej wspaniały koncert. Zaczarowana na płótnie muzyka emanuje tęsknotą artysty za pełną wolnością.

·        Janina Kraupe-Świderska

Należy do najwybitniejszych artystek polskich XX wieku. Studiowała malarstwo i grafikę w krakowskiej akademii pod kierunkiem doc. Pawła Dadleza, prof. Eugeniusza Eibischa, prof. Wacława Taranczewskiego, doc. Andrzeja Jurkiewicza i prof. Konrada Srzednickiego, a także u prof. Fryderyka Pautscha w Kunstgewerbeschule (ze względu na okupację). Od 1958 r. jest członkiem Grupy Krakowskiej.

Prace artystki często wiążą się z  poezją, muzyką, filozofią i magią.

Twórczość plastyczna J. Kraupe-Świderskiej, która powstała z inspiracji muzycznych, kryje w sobie brzmienie świata przyrody. Kontemplacja charakterystycznych diagramów tych kompozycji prowadzić może do wyjątkowych wrażeń, doświadczeń nie tylko wzrokowych, ale i „akustycznych”.

Przykładowe prace artystki o tematyce muzycznej, to: Zapis do Jana Sebastiana  Bacha; Tancerze; Jesienne divertimentum; Finał symfonii; Złota symfonia; Symfonia anielska; Preludia Chopina; Scherzo (obraz poniżej).

W mojej subiektywnej ocenie ten ostatni z wymienionych obraz stanowi wzór bardzo świadomej i przekonującej pracy w odniesieniu do badania sfery muzyczności i korelacji sztuk. Tytułowy „żart” (po włosku scherzo) utrzymany jest w żywiołowej tonacji dynamicznych motywów. W tym typowo „akustycznym” temacie wyczuwa się taneczny, powtarzalny rytm figur barwnych oraz radosny charakter kompozycji. Ostre niebieskie zygzaki zestawione w kontraście z czerwonymi na tle ognistej kolorystyki obrazu, sugerują burzliwy dialog różnych grup instrumentów (np. chordofonów z aerofonami). Spójność struktury i konsekwencja konstrukcji formy wskazują na klasyczną budowę interpretowanej muzyki. Dynamika kreski i koloru odzwierciedlają zaś temperament wykonania i żywiołową agogikę utworu muzycznego, który zainspirował artystkę.