Był piątek. Do szabatu pozostało więc niewiele
czasu. Ze względu na fakt, że w sobotę od godziny 18 obowiązywał zakaz pracy, pospiesznie
(jeszcze tego samego dnia - w piątek) w godzinach popołudniowych poczęto czynić
przygotowania do pogrzebu Jezusa. Pewien człowiek o imieniu Józef z Arymatei (który
był szanowanym członkiem Wysokiej Rady) zaczął działać bardzo zdecydowanie. W
związku z pochówkiem Nauczyciela z Nazaretu odważnie
udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa (Mk 15,43).
Józef był jednym z tych, którzy szczerze
w swym sercu oczekiwali królestwa Bożego (Mk 15,43). Swoją postawą i uczynkiem
względem Ukrzyżowanego dał świadectwo i wyznał, że Jezus był niewinny. Nie bał się też nieczystości rytualnej, na
jaką się naraził, dotykając zmarłego.[1] W świetle obowiązujących przepisów
„nieczystość” ta wykluczała Józefa z uczestniczenia w wieczerzy paschalnej (i
świątecznej radości). Jako pierwszy z
ludzi postawił wyżej Chrystusa niż wszelkie tradycje.[2]
Namiestnik prowincji rzymskiej zdziwił się, że [Jezus] już skonał (Mk 15,44). Aby się upewnić, przywołał podwładnego, by uzyskać dodatkowe,
wiarygodne informacje: Kazał przywołać
setnika i pytał go, czy [Jezus] dawno umarł (Mk 15,44). Po jego relacji (jako
naocznego świadka) podarował zwłoki
Józefowi (Mk 15,45). Ten zaś kupił płótno, zdjął Jezusa [z krzyża],
owinął w płótno i złożył w grobie, który wykuty był w skale (Mk 15,46). Tym samym oddał cześć zmarłemu Mistrzowi, chroniąc Jego ciało od pochówku w
zbiorowym grobie z innymi przestępcami, jak było w rzymskim zwyczaju.[3] Z tego faktu można wnioskować, że Józef
był człowiekiem majętnym, dobrym i hojnym. Zamożni
Żydzi często wykuwali groby w skale lub adaptowali do tych celów naturalne
groty. (…) Grobowiec zamykano kolistym głazem.[4] Tak też było i tym razem: Na wejście do grobu zatoczył kamień (Mk
15,47). A widziały to dwie kobiety: Maria Magdalena i Maria, matka Jozesa, [które]
przyglądały się, gdzie Go złożono (Mk 15,47).
[1] Przypis dolny
[w:] Pismo Święte Starego i Nowego
Testamentu. Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem, oprac.
Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy Towarzystwa Świętego Pawła, Wrocław
2008, Wyd. Św. Paweł, s. 2207.
[2] Tamże.
[3] Tamże.
[4] Przypis boczny
lewy „a” [w:] Pismo Święte…, s. 2250.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz