W sercu każdego człowieka jest taka
przestrzeń,
której nie jest w stanie zapełnić
żadna ludzka intymność.
To właśnie tam spotyka się Boga.
Dla Jezusa Chrystusa najwyższym autorytetem i oparciem
duchowym był Ojciec Niebieski. Na modlitwie (podczas której człowiek-misterium
spotyka się z Bogiem-misterium) Jezus, trwając jedno w Ojcu, doświadczał
najgłębszej miłości, którą emanował na innych. Duchowa i osobowa więź, jaka istniała
między Synem Człowieczym a Bogiem, stanowiła dla Jezusa najważniejszy pokarm duchowy.
Relacja ta wytyczyła cel Jego życiu. Odczytane Dobro Najwyższe w zbawczym umiłowaniu
bliźnich dawało Mu przekonanie i motywację do podjęcia Bożej drogi. Ojciec
Niebieski był dla Jezusa źródłem wszelkich łask i zdolności do zrealizowania
powołania. Mądrość i odwaga Syna Człowieczego były owocem Jego pełnego
zjednoczenia z Bogiem. Jego czysta i głęboka miłość świadczyła o nieprzerwanej
i najgłębszej więzi z Ojcem Niebieskim.
Syn Maryi całym swoim życiem (słowami, postawą i
czynami) odzwierciedlał zażyłość i komunię z Bogiem. Poprzez pełne oddanie i
miłość Syna Człowieczego Bóg objawił się ludziom w sposób zmysłowy.[2]
Jezus był obrazem, tchnieniem i głosem Boga. Jednocząc swą wolę z wolą Ojca,
nieustannie promieniował dobrem w relacjach z ludźmi. Głoszoną naukę potwierdzał
czynami (znakami i cudami miłości). Z Jego więzi z Ojcem wynikała duchowa moc i
zdolność do stałego oddania bliźnim (aż po krzyż). Poprzez miłość Jezus ukazał,
do jakich wspaniałych i wielkich czynów jest zdolny człowiek.
Pan Bóg miłuje każdego człowieka. By doświadczyć
miłości Ojca Niebieskiego wystarczy otworzyć swe wewnętrzne serce. Właśnie w tym
najbardziej intymnym, duchowym sanktuarium człowiek może spotkać Boga − najgłębszą
Miłość. Poznanie tej Miłości jest światłem i rozkoszą duszy: Bóg (…) patrzy na nas z perspektywy
zewnętrznej, a zarazem złączony jest naturą z każdym człowiekiem. On oświeca
nasze dusze. Dopuszcza do swoich tajemnic (stan Dobra najwyższego, stan
Prawdy). Pozwala się poznawać. Daje poczucie bezpieczeństwa. Gdy wszystko
zawodzi, On nas nie opuszcza. Uczestniczy w naszych cierpieniach. To największy
Przyjaciel[3].
Świadomość stałej obecności Ojca Niebieskiego, Jego opieki
i troski pozwala naśladować Chrystusa w codziennym oddaniu drugiemu
człowiekowi. Każde dobre pragnienie w sercu człowieka, wypowiedziane ciepłe,
budujące, wspierające słowo czy szlachetny uczynek pochodzą od Boga. On bowiem
jest Autorem wszelkich inspiracji do miłowania bliźnich.
[1] Ks. M. Rosik, Trzeci kubek kawy. Podróże z Biblią,
Wyd. TUM, Wrocław 2007, s. 44
[2] W religii chrześcijańskiej Bóg Objawił się
zmysłowo przez Jezusa. – P. Porębski, Absolut
[w:] tekst opubl. na blogu: swieckiteolog@blogspot.com
– dn. 18.12.2012 r.
[3] P. Porębski, On jest w nas [w:] tamże – dn.
14.12.2012 r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz