Na podstawie krótkiej odpowiedzi Jezusa (Mk 15,2),
Piłat nie podjął od razu decyzji co z Nim uczyni. Dziwił się brakiem samoobrony z Jego strony (Mk 15,5). Próbował więc dociec prawdy i
nawet pomóc Milczącemu. W przypadku Jezusa postanowił posłużyć się formą amnestii
paschalnej. Zwykle z okazji święta
uwalniał (…) [Żydom] więźnia, którego żądali (Mk 15,6). I tym razem chciał uwolnić jednego z oskarżonych, wśród których, obok Jezusa był Barabasz. Zaproponował
więc: Jeśli chcecie, uwolnię wam króla
Żydów? (Mk 15,9). Tłum jednak domagał się, by Piłat uwolnił Barabasza
(zbrodniarza uczestniczącego w rozruchach wymierzonych
prawdopodobnie przeciwko władzy rzymskiej[1]).
Jezusa zaś odrzucono domagając się Jego ukrzyżowania (Mk 15,13−14). Stało się tak dlatego, że lud został podburzony i zmanipulowany przez wyższych kapłanów (Mk
15,11). Być może łatwo ich było do tego przekonać ze względu na fakt, że w czasie Paschy w Jerozolimie przebywali
liczni pielgrzymi z różnych krajów świata, którzy prawdopodobnie nic nie
słyszeli o Jezusie, sprawiedliwym Nauczycielu z Nazaretu. Wielkim szacunkiem
[zaś] otaczali oni Wysoką Radę, licząc się z jej zdaniem. Tłum, przybyły na święto w Jerozolimie,
mógł domagać się więc śmierci dla Jezusa, gdy od autorytetów religijnych
usłyszał opinię, że ów Nieznajomy podburza lud, czyniąc się królem Żydów. Ich zdecydowane odrzucenie (…) [Jezusa
opierało się] na przekonaniu, że wyrok śmierci będzie wypełnieniem Prawa.[2]
W Ewangelii wg św. Jana, znajdują się na ten temat znamienne słowa Jezusa: Usuną was ze wspólnoty synagogalnej, a
nawet nadchodzi godzina, kiedy każdy, kto pozbawi was życia, będzie uważał, że
tak oddaje cześć Bogu. Uczynią to, ponieważ nie poznali ani Ojca, ani Mnie.
Powiedziałem wam to wszystko, abyście przypomnieli sobie, gdy nadejdzie ich
godzina, że to wam oznajmiłem (J 16,2−4).
[1] Przypis
dolny [w:] Pismo Święte Starego i Nowego
Testamentu. Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem, oprac.
Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy Towarzystwa Świętego Pawła, Wrocław
2008, Wyd. Św. Paweł, s. 2248.
[2] Tamże, s.
2379−2380.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz