Spotkanie z byłym Kopciuszkiem

Występują:

Basia - wiejska dziewczyna

Kasia - królowa (były Kopciuszek)

Basia

- Witaj, najświetniejsza i najjaśniejsza z wszystkich władczyń na ziemi.

Kasia

- Uspokój się, Basieńko! Co to za tekst?

Basia

- Przed przyjściem do Ciebie pouczono mnie jak się mam zwracać do królowej. Zrobiłam coś nie tak?... Przepraszam. To jak mam się zwracać do królowej? Nie wypada mówić... bezpośrednio.

Kasia

- Zostałam królową, ale jestem nadal tą samą Kasią, którą znałaś, Basiu. Nikt nas teraz nie słyszy, więc proszę mój do mnie „Kasiu” – jak dawniej.

Basia

- Dobrze…, Kasiu. Spadł mi kamień z serca. Stresowałam się przed tym spotkaniem, bo nie wiedziałam czego się spodziewać.

Kasia

- No to teraz opowiadaj, co słychać we wsi.

Basia

- A juści wszyscy chodzą teraz dumni. Zwłaszcza ci, którzy mogą się pochwalić, że Cię znali. Ty teraz mieszkasz w pałacu i na królewskim tronie władasz, więc mają się czym pochwalić. Ale są i tacy, którzy Ci zazdroszczą...

Kasia

- Widzisz, nie przypuszczałam, że sprawy tak daleko zajdą… Ten bal, królewicz… Nie wiem nadal, czy to sen, czy jawa…

Basia

- Jawa i to jaka!

Powiedz, Kasiu, jak się czujesz? Jak Ci tu jest? Wszystkiego masz pod dostatkiem, ale czy jesteś szczęśliwa? Opowiadaj, bom niezwykle ciekawa. U nas, wiesz, jest jak jest: praca, troska o chleb, sprawy zwyczajne i ludzkie. U Ciebie zapewne światowe i bardzo ciekawe…

Kasia

- Pałac królewski jest tak duży, że nadal uczę się, gdzie dana komnata się znajduje. Co do etykiety − wciąż mam nauczyciela, który daje mi stosowne lekcje. Przy każdej okazji radzi i wskazuje, co wypada, co nie wypada, co należy i jak należy. To jak taniec oparty na niezliczonych konwenansach. Cały ten ceremoniał nieraz mnie bawi. Bo jak tu zachować powagę, skoro wszystko jest tak teatralne i nieraz nie mające większego uzasadnienia. Najbardziej dziwi mnie rozmaitość zastawy stołowej, nie mówiąc o ilości spożywanych potraw. Dawniej życie miałam prostsze… A tu wciąż pojawia się coś nowego i zaskakującego. Widząc ile się tu marnuje jedzenia, cierpię. Nieraz myślę o biednym ludzie, któremu brakuje na chleb, bo nie ma co do garnka włożyć, a tu tyle się wyrzuca… świniom.

Basia

- Masz rację. Wielu we wsi nadal żyje bardzo biednie.

Kasia

- No właśnie. Mnie nie cieszy fakt, że ja mam co jeść, a lud głoduje. Wolałabym to, co tu jest i zostaje – rozdać, by nakarmić innych.

Wiesz, Kasiu, przyszedł mi pewien pomysł… Może zaprosiłabym do pałacu całą wieś, z której pochodzę, na ucztę? Co o tym myślisz?

Basia

- Świetny pomysł, ale… co dalej? Jedna uczta nie zmieni biedy ludu.

Kasia

- Masz rację. To co czynić? Jak pomóc?

Basia

- Porozmawiaj z królem. On ma władzę pomóc swemu ludowi na prośbę ukochanej przez siebie królowej, tym bardziej, że ona ten lud zna i go rozumie.

Kasia

- Dobrze, Basiu. Król ma dla mnie miękkie serce. On na pewno wysłucha mojej prośby i zaradzi w trudnej sytuacji. Z serca Ci dziękuję. A teraz, wybacz, musimy kończyć. Mam obowiązki królowej. Miło było Cię znów zobaczyć i porozmawiać. Pozdrów wszystkich we wsi ode mnie. Niech Cię Bóg błogosławi.

Basia

- I Ciebie, Kasiu, piękna królowo. Bądź zdrowa i dobra - po najdłuższe czasy.

Basia

- Dziękuję. Do widzenia.

Kasia

- Do widzenia, Basiu.