"Ojcze nasz"

Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas modlić się, jak i Jan nauczył swoich uczniów». A On rzekł do nich: «Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze, niech się święci Twoje imię; niech przyjdzie Twoje królestwo! (Łk 11,1−2) Niech Twoja wola spełnia się na ziemi, tak jak i w niebie (Mt 6,10). Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto nam zawini; i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie (Łk 11,3−4), ale nas zachowaj ode złego!» (Mt 6,13).

Modlitwa Ojcze nasz jest Modlitwą Pańską, którą Jezus przekazał uczniom. Została zapisana przez apostołów już po Jego śmierci. Ewangeliści kreślą w niej postać ucznia Chrystusowego, malując w niej obraz człowieka nowego, człowieka modlitwy[1]. Ojcowie Kościoła (jak Tertulian, Cyprian, św. Augustyn) uważali Modlitwę Pańską za streszczenie całej Ewangelii. Wchodząc w misterium tej modlitwy, człowiek staje się współuczestnikiem dialogu Syna z Ojcem. Kiedy dusza modli się słowami Ojcze nasz, wówczas modli się w niej Boży Duch Chrystusa oddającego cześć Ojcu: Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! (Ga 4,6); Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!». Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi (Rz 8,15−16; por. Mk 14,36). Poprzez modlitwę następuje duchowe zjednoczenie duszy z Aktem Miłującym.

W Piśmie Świętym znajdują się dwie uzupełniające się wersje (katechizmy) Modlitwy Pańskiej: Łk 11,2−4 i Mt 6,5−15. Egzegeza biblijna wykazała, że tekst pochodzący z Ewangelii wg św. Mateusza, to połączony (dla celów dydaktycznych) zbiór modlitw, złożony z sentencji Jezusa wygłoszonych przy różnych okazjach.

Poprzez tę modlitwę Jezus chciał przekazać uczniom właściwą postawę dotyczącą relacji człowieka z Bogiem (życia w Bogu), w której głębia przyzywa głębię (Ps 42,8). Modlitwa Pańska stanowi wyjątkową adorację Ojca Niebieskiego w sercu Chrystusa i każdego chrześcijanina.

W modlitwie Ojcze nasz znajduje się siedem próśb. Trzy pierwsze dotyczą chwały Boga: uświęcenia Jego imienia, przyjścia Królestwa (gr. basileia) − by Bóg był dla człowieka na pierwszym miejscu; i wypełnienia Dobra Najwyższego (woli Bożej). W czterech kolejnych zawarte są prośby-pragnienia odnoszące się do życia i pokonywania atrakcyjności zła dobrem i miłością Chrystusową. 

[1] O. Jerzy W. Gogola, Od objawienia do zjednoczenia. Wykład teologii modlitwy, Wyd. Karmelitów Bosych, Kraków 2005, s. 83.

Pozdrawiam, Marta.