W mitach i legendach jezioro jest
miejscem działania sił nadprzyrodzonych.[1]
Na kanwie sceny przemierzania łodzią
jeziora przez uczniów, natchniony autor zobrazował wewnętrzne oblicza
apostołów. W punkcie kulminacyjnym opowiadania zostało zaznaczone, że
znajdowali się na środku jeziora (Mk
6,47) − pod względem symbolicznym więc: w centrum doznań duchowych. Ewangelista
zanotował, że trudzili się przy
wiosłowaniu (Mk 6,48). Pora była bardzo późna w nocy, a oni nie mogli spać,
głęboko przejęci (Mk 6,51) ostatnimi
wydarzeniami. Trud może wskazywać na
proces dochodzenia do Prawdy. Autor ewangelii zapisał, że trudność wiązała się
z żywiołem: gdyż wiatr wiał z przeciwnej
strony (Mk 6,48). Symbol wiatru
pozwala przypuszczać, że cały czas chodzi tu o doświadczenie duchowe. Wiatr
bowiem stanowi poetycki obraz ożywiającego ducha, którego skutki działania
można zobaczyć i usłyszeć, ale on sam pozostaje niewidzialny.[2] W przeżyciach
wewnętrznych, w sercach apostołów panowała obawa (por. Mk 6,49−50.52) i osobista
przeszkoda (por. Mk 6,52).
Uczniowie doświadczyli po raz kolejny
Aktu działającego w Osobie Chrystusa, który „cudem” nakarmił tłum ludzi −
i było to dla nich jak „uderzenie gwałtownego wichru”. Przyjąwszy jednak do
swoich serc prawdę o Jezusie (wszedł do
nich do łodzi – Mk 6,51) − poznali w Nim Syna Bożego (zob. Mk 6,50). Tym samym
otworzyli się na Prawdę i okazali zawierzenie Bogu. Tak pokonali swoje obawy i
rozterki.
Scena na jeziorze była więc duchowym obrazem
dojrzewania uczniów, którzy rozpoznawali w Jezusie Mesjasza.
[1]
J. Tresidder, Słownik symboli.
Ilustrowany przewodnik po tradycyjnych wyrażeniach obrazowych, znakach
ikonograficznych i emblematach, Wyd. RM, Warszawa 2001, s. 75.
[2]
Tamże, s. 237−238.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz