Zatroskanie Jezusa - cz.1.

Dalsze rozważania w oparciu o Ewangelię wg św. Marka:

Kiedy uczniowie Jezusa wrócili do Niego po pierwszych zadaniach apostolskich, opowiedzieli Mu o wszystkim, czego dokonali i czego nauczali (Mk 6,30). Darzyli bowiem swego Mistrza wielką estymą, szacunkiem i miłością. Otworzyli się, ponieważ czuli się przy Nim bezpiecznie. Dzielili się radością i doświadczeniami Bożej łaski.

W tym samym czasie tłumy ludzi napływały do nich coraz liczniej w nadziei, że choć uczeń Jezusa (jeśli nie sam Mistrz z Nazaretu) pomoże im w ich niedoli. Pracy duszpasterskiej było bardzo dużo: Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu (Mk 6,31). Widząc to Jezus z empatią rzekł w końcu do utrudzonych uczniów: «Idźcie sami na miejsce odludne i trochę odpocznijcie» (Mk 6,31). Zrobili więc tak, jak im poradził, odpłynąwszy łodzią na miejsce pustynne. Jednak wielu ludzi dowiedziało się o tym i wyruszyło tam, gdzie zamierzali odpocząć apostołowie. Niektórzy ich nawet wyprzedzili w drodze (Mk 6,33). Kiedy [więc] Jezus wyszedł na brzeg, ujrzał wielki tłum (Mk 6,34). Na twarzach pielgrzymów zobaczył cierpienie, ale i nadzieję, pragnienie miłości. W swoim sercu poczuł, jak ludzie ci są bardzo samotni i potrzebujący. Nie tłumaczył im zmęczenia apostołów. Nie wypominał braku empatii. Był pełen zrozumienia dla tłumów: Ulitował się nad nimi, ponieważ byli jak owce nie mające pasterza (Mk 6,34). Potem zaś długo karmił ich nauką Bożą „usłyszaną” od Ojca Niebieskiego (Mk 6,34).