W nauczaniu Jezusa było coś wyjątkowego. Przemierzając
swój rodzinny kraj przekazywał ludziom Prawdę. Był niemal nieustannie w drodze.
Podczas podróży zachwycał się pejzażami i roślinnością. O polnych kwiatach
mówił, że nawet Salomon w całym swym królewskim bogactwie nie mógłby im
dorównać ich piękna (Mt 6,29). Zwracał też uwagę na porządek świata zwierząt: Lisy
mają nory, ptaki – gniazda (Łk
9,58). O swoim zaś dynamicznym sposobie życia w drodze,
powiedział: Syn Człowieczy nie ma gdzie położyć głowy (Łk 9,58).
Również podczas dnia Pańskiego często przechodził z
uczniami wśród pól i łąk kosztując piękna natury. Podczas wędrówek
niejednokrotnie On i Jego uczniowie nie mieli nic do jedzenia. W takich dniach
żywili się Bożymi darami natury. Stąd też pewnego dnia zdarzyło się, że Jezus w szabat przechodził wśród zbóż, a Jego
uczniowie zaczęli po drodze zrywać kłosy (Mk 2,23). Od wielu godzin nie mieli bowiem nic w ustach. Kiedy więc
zobaczyli kłosy z ziarnami, bardzo się ucieszyli. Wreszcie mogli się posilić.
Dla głodnych uczniów skromne ziarna były jak najwykwintniejsza uczta pod
niebem.
Widząc zrywających kłosy faryzeusze upomnieli Jezusa,
że powinien im tego zabronić jako ich Nauczyciel: Zobacz! Robią w szabat to, czego nie wolno! (Mk 2,24). Jezus zauważył
ich gorliwość o prawo, dlatego spokojnie wyjaśnił: Czy nigdy nie czytaliście, co zrobił Dawid i jego towarzysze, kiedy
znaleźli się w potrzebie i byli głodni? Jak za najwyższego kapłana Abiatara
wszedł do domu Bożego i jadł poświęcone chleby, które wolno spożywać tylko
kapłanom, i dał je również tym, co z nim byli (Mk 2,25−26). Tym samym wykazał, że jego uczniowie
nie tylko nie złamali prawa, ale dali przykład właściwej postawy, którą i
faryzeusze mogą naśladować.
Jezus podsumował swą katechezę o szabacie mottem: Szabat jest ustanowiony dla człowieka, a nie
człowiek dla szabatu (Mk 2,27). W
ten sposób dał do zrozumienia, że istota szabatu nie leży w bezczynności.
Zwrócił uwagę na niebezpieczeństwo zachowania litery prawa z równoczesnym
zatraceniem człowieka. Wyjaśnił, że to szabat jest dla człowieka, a nie odwrotnie.
Szabat, jako szczególny dzień tygodnia został
wyróżniony ze względu na święto komunii człowieka z Bogiem [1]. Wszystko więc,
co służy oddaniu Bogu chwały i dziękczynienia za ten dar jest właściwą formą
pogłębienia owej więzi miłości. O tym właśnie przypomniał Jezus radując się z
powodu szabatu, który został człowiekowi ofiarowany przez Boga: Tak więc Syn Człowieczy jest Panem również
szabatu (Mk 2,28).
[1] Zob.
hasło: Szabat [w:] Pismo Święte
Starego i Nowego Testamentu. Najnowszy przekład z języków oryginalnych z
komentarzem, oprac. Zespół Biblistów Polskich, Wyd. Św. Paweł, Wrocław
2008, kol. 2, s. 2756.
Pozdrawiam, Marta.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz