Zdarzyło się, że blisko Jezusa pojawił
się człowiek cierpiący na trąd. Według
Prawa (Kpł 13−14) trąd był największą nieczystością, dlatego wykluczał chorego
ze społeczności. Człowiek dotknięty trądem musiał usunąć się z własnej rodziny i
grona przyjaciół, gdyż stanowił zagrożenie dla ich zdrowia i życia. Stawał się
więc człowiekiem marginesu. Trędowaty, zbliżając się do Jezusa, złamał przepisy
ST. Uczynił to jednak kierując się głęboką wiarą.[1]
W Ewangelii wg św. Marka spotkanie
trędowatego z Jezusem zostało opisane w sposób dość szczegółowy: Wtedy podszedł do Niego trędowaty, upadł na
kolana i prosił: «Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić». [Jezus] ulitował się, wyciągnął rękę, dotknął go i
powiedział: «Chcę, bądź oczyszczony». I
natychmiast trąd ustąpił. Został oczyszczony (Mk 1,40−42). W
powyższej perykopie wymienione są poszczególne czynności trędowatego względem Jezusa
(podszedł do Niego, upadł na kolana, prosił Go) oraz Jezusa względem
trędowatego (ulitował się, wyciągnął rękę, dotknął go, powiedział). Zanotowany
dialog podkreśla dramaturgię sceny uwypuklając postawę wiary obu mężczyzn. Trędowaty
wierzył w Bożą moc z rąk Jezusa, zaś Jezus wierzył w Bożą moc Ojca, dzięki
któremu dokonało się uzdrowienie chorego. W dalszej części opisu ewangelicznego
Jezus wyraził wolę, by uleczony dochował dyskrecji i podziękował za łaskę Bogu: Jezus stanowczo mu przykazał i zaraz go
odprawił, mówiąc mu: «Pamiętaj, nie
mów nic o tym nikomu, lecz idź, pokaż się kapłanowi, a na świadectwo dla nich
złóż za swoje oczyszczenie ofiarę, zgodnie z nakazem Mojżesza» (Mk
1,43−44). Pokrywało się to z wcześniejszą stanowczością Jezusa względem chorych
na duszy (zob. Mk 1,34). Jednakże trędowaty postąpił asertywnie: Lecz on wyszedł i zaczął opowiadać wokoło o
tym wydarzeniu (Mk 1,45). Jezus dostrzegał narastający rozgłos, który był
nieodłącznym elementem Jego publicznej działalności. Oczywiście nie miał nic
przeciwko świadectwom, jakie dawali ludzie, którzy doświadczyli Bożej
miłości i miłosierdzia (zob. Mk 1,44). W
Jego postawie była roztropność i mądrość. Jezus nadal chciał pomagać ludziom i
być blisko potrzebujących, ale jako Syn Króla nie z tego świata. Wiedział, że na
takiego Króla trzeba ludzi przygotować. Dlatego
Jezus nie mógł już jawnie wejść do miasta, lecz przebywał w miejscach
ustronnych. Ludzie natomiast schodzili się do Niego ze wszystkich stron (Mk
1,45).
Pozdrawiam, Marta.
[1]
Zob. przypis dolny [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu.
Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem, oprac. Zespół
Biblistów Polskich, Wyd. Św. Paweł, Wrocław 2008, s. 2149.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz