Historia Dawida - cz.4.

Dawid modlił się przed Arką wielbiąc Boga i dziękując Mu za przymierze z jego potomstwem. Wierzył w swej duszy, że błogosławieństwo i dobro, jakie otrzymał są podobne do łaski danej Abrahamowi.

Król Dawid panował w Izraelu przez 40 lat odnosząc liczne zwycięstwa wojenne i poszerzając granice swego państwa. Nigdy wcześniej ani potem nie było takiej sytuacji, by Izrael był tak rozległy. Na bazie tego faktu oraz późniejszej historii życia władcy, można zaryzykować stwierdzenie, że Dawid, jako król ziemski i człowiek wiary, byłby idealnym mesjaszem politycznym (choć idea mesjasza miała dopiero rozkwitnąć…).

Dawid, chcąc dotrzymać obietnicy danej przyjacielowi Jonatanowi, okazał życzliwość jego niepełnosprawnemu synowi – Meribbaalowi (choremu na nogi) oraz słudze wnuka Saula o imieniu Siba (który miał 15 synów i 20 niewolników). Meribbaal został otoczony szacunkiem i gościnnością w pałacu Dawida, jak prawdziwy syn królewski. Dla niego też Siba (z nakazu króla) uprawiał ziemię wraz ze swoją rodziną i służbą. Wszystkie te akty życzliwości ze strony Dawida były jednocześnie polityczną taktyką, by Meribbaal nie rościł pretensji do ewentualnych starań o tron.

Po śmierci króla Ammonitów Dawid wysłał do ich kraju poselstwo, aby nowemu królowi (a synowi zmarłego) – Chanunowi, okazać współczucie. Jednakże znieważono posłańców Dawida obcinając im do połowy brody oraz ubranie do pośladków. Władca Izraela wyruszył więc przeciwko Ammonitom. W walce, prócz Ammonitów, brali udział Aramejczycy, dlatego też wojsko izraelskie odpierało atak z dwóch stron pod wodzą braci: Joaba i Abiszaja. W starciu z wrogiem armia króla Izraela odniosła zwycięstwo.

Pewnego dnia Dawid ujrzał jak w oddali kąpie się zjawiskowej urody kobieta. Poruszony pięknem zapragnął ją poznać. Okazało się, że była to Batszeba – córka Eliama i żona Uriasza Chetyty. Dawid nie mogąc oprzeć się jej wdziękom, współżył z mężatką, a ona poczęła. Gdy jednak król dowiedział się o dziecku, chciał ukryć fakt bycia ojcem. Wymyślił więc rzecz następującą: Zawezwawszy męża Batszeby wydał mu polecenie, aby mimo działań wojennych udał się do swego domu i tam nocował. Jednak Uriasz, wierny żołnierskim zasadom, nie posłuchał rozkazu i nie poszedł spać do żony. Udział w tzw. świętej wojnie nakazywał bowiem wojownikom powstrzymanie się od relacji seksualnych. Chetyta dwukrotnie nie posłuchał w tej kwestii swego króla. Kiedy Dawid zorientował się, że Uriasz nie ugnie się, posłał list do jego dowódcy – Joaba. Polecił w nim, by męża Batszeby wysłano na pierwszą linię ognia. Joab wykonał nakaz Dawida i wysłał Uriasza w najbardziej niebezpieczne miejsce walki. Wkrótce żołnierz poległ, a jego żona została wdową. Po okresie żałoby Dawid poślubił Batszebę, która urodziła mu syna.

Osobą, która znała grzech Dawida był prorok Natan. On to przyszedłszy do pałacu, w opowieści o ubogim człowieku, oskarżył króla o zabójstwo Uriasza i cudzołóstwo z mężatką. Jednocześnie przepowiedział mu przemoc w jego rodzinie oraz zdradę, a także śmierć syna spłodzonego z Batszebą. Stało się tak, jak przepowiedział Natan. Dziecko króla po urodzeniu zachorowało. Dawid, bojąc się o jego życie, uznał swój grzech i narzucił sobie surową pokutę, poszcząc i śpiąc na ziemi (podobnie pościł po śmierci Abnera – dowódcy wojsk Saula, który przeszedł na jego stronę, ale został zabity przez Joaba). Niestety dziecko poczęte z Batszebą zmarło. Gdy tylko Dawid dowiedział się o tym, zakończył post.