Światło Pana

Psalmista uwielbił Pana, modląc się słowami: Pan światłem i zbawieniem moim: kogóż mam się lękać? Pan obroną mego życia: przed kim mam się trwożyć? (Ps 27,1). Pan Jezus zachęcał zaś do męstwa w ucisku, zarówno podczas próby, ciemnej nocy, jak i prześladowań: Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach! Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. (…) Nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli (Mt 10,27−28.31).

Tym, który może obdarzyć prawdziwym męstwem, jest Ojciec Niebieski. On sam. Jedność z Nim pozwala przetrwać najtrudniejsze chwile w życiu. Jedność z Bogiem pozwala miłować siebie mimo wszystko i przebaczać aktem woli bliźnim, którzy nas zranili.

Jezus niejednokrotnie doświadczał, czym jest pogarda, odrzucenie, niezrozumienie, pomówienie, zawiść i nienawiść ze strony innych. A mimo to zachowywał wolność od potępiania tych, którzy zadawali Mu ból. Jego duchowa moc, pochodząca od Ojca Niebieskiego, uzdalniała Go do miłosiernej miłości w każdych okolicznościach życia. Nie ma innego Człowieka na ziemi, który dorównałby Mu w heroicznym oddaniu bliźnim.

Czy może być większe pragnienie, nad to, by trwać w jedności z Chrystusem i miłować ludzi tak, jak On umiłował? Kiedy to staje się rzeczywistością, człowiek jest niesiony łaską Ducha Bożego. Dzieją się rzeczy niezwykłe pośród codziennych spraw. Miłość rozświetla szare dni. Droga na wzór drogi Chrystusa nie jest tak ciężka, nawet w cierpieniu i niedostatku, ponieważ opiera się na zawierzeniu i uległości względem Boga.

Przed człowiekiem jest jeszcze bardzo wiele wspaniałych szlaków i bram, które może pokonać, by stać się w pełni uczniem Chrystusa. Ta perspektywa winna uskrzydlać do podążania za Prawdą. Przykładem jest Maryja, która w obliczu niebiańskiego światła w duszy pełnej łaski, wyśpiewała dziękczynny hymn Bogu: Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię (…) (Łk 1,46−49).