Trudny zawód

Uczyło mnie ponad 170 ludzi. Armia nauczycieli z różnych dziedzin nauki. Ich liczba informuje mnie, jak wielkim jestem wobec nich dłużnikiem. 

Wśród przedmiotów były zajęcia podstawowe, ogólnokształcące, artystyczne i specjalistyczne. Spotykając na swojej drodze tak wielu pedagogów, mam w pamięci niezwykle barwny wachlarz osobowości. Jakże różne były to osoby! Pamiętam ich wygląd, zachowanie, metodę i sposób prowadzenia lekcji, gesty, tembr głosu, wyjątkowe sytuacje, zdarzenia trudne… Niejeden z moich nauczycieli już nie żyje. Wszystkim zawdzięczam naprawdę wiele. To, co mi przekazali i czym się podzielili, jest bogactwem.

Wśród moich nauczycieli nie było ludzi bez skazy. Każdemu zdarzała się jakaś słabość, gorszy dzień, niegrzeczna wypowiedź, wpadka. Niemniej jednak wielu było dla mnie drogowskazem, od wielu chciałam przejąć to, co najlepsze, by iść swoją drogą.

Wśród wielu szkół i przedmiotów skupię się dziś na wokalistyce. Ciekawe, że wybierając zawód śpiewaczki, w klasie pierwszej (szkoły średniej) usłyszałam bezpardonowe zdanie:

- Zdecyduj się przed wakacjami czy zostajesz, czy nie w szkole muzycznej, bo jak rezygnujesz, to przyjmiemy na twoje miejsce dodatkową osobę.

W szkole średniej, w klasie dyplomowej dwa razy uczestniczyłam w lekcjach prywatnych u jednego z pedagogów Akademii Muzycznej, by przygotować się na egzamin wstępny. Po zakończeniu drugich zajęć usłyszałam:

- Lepiej, by pani nie przyjeżdżała (na egzamin). Jest taka konkurencja…

Po zakończeniu szkoły średniej ze śpiewu klasycznego zdawałam jednak na Akademię Muzyczną do Wrocławia. Nie wiem jak to się stało, ale pięcioetapowy egzamin (trwający 3 dni) zaliczyłam pozytywnie. Niestety z braku miejsc nie zostałam przyjęta od razu. W czasie kilku dni oczekiwania na rozpatrzenie mojego podania przez władze uczelni (a prosiłam o przyznanie mi miejsca rektorskiego), usłyszałam od jednego z byłych pedagogów słowa:

- To teraz pewnie zaczniesz palić, co, Marta?

Być może był to żart, ale mi nie było w tej sytuacji do śmiechu. Powiedziałam więc:

- Nie.

Miejsce rektorskie otrzymałam i przez następnych 5 lat uczyłam się trudnej sztuki śpiewu operowego.

Któregoś dnia, gdy przygotowywałam się do konkursu wokalnego dla studentów wokalistyki (związanego z muzyką współczesną), jeden z pedagogów skomentował moje wykonanie próby:

- To brzmi jak bez jaj.

Tym razem słowa te zabolały mnie. I… wycofałam się z podjętego wyzwania.

To tylko migawki wspomnień na drodze śpiewaczej.

W życiu nie zawsze jest łatwo. Czasem pedagog może się pomylić i coś przykrego powiedzieć. On też jest człowiekiem. Ma zalety i wady. Nie jest doskonały, nieomylny, ale stara się. Zawód nauczyciela jest bardzo trudny.