Filozofia Boga - cz.1.

Inne nazwy dla filozofii Boga to:

a) teodycea (termin Leibnitza) – próba usprawiedliwienia Boga,

b) teologia naturalna – nie odwołuje się do Objawienia Bożego (tym zajmuje się teologia systematyczna), lecz do rozumu,

c) filozofia religii.

Bóg Platona

Platon mówił, że świat, który widzimy i w którym żyjemy, jest zmienny. Prawdziwy świat, w którym mieszka prawda, to świat idei: idei piękna, dobra. Do niego docieramy za pomocą myśli. Filozof odwoływał się do mitu, że pierwotnie dusza człowieka była w świecie idei, a za grzech została strącona na świat rzeczy materialnych i obecnie jest w nim za karę. Uważał, że ciało jest więzieniem duszy. To pochodna nurtów mistycznych w filozofii greckiej. W chrześcijaństwie myśl Platona jest wszechobecna. Mylimy się mówiąc o modlitwie za dusze zmarłych. Powinniśmy raczej modlić się nie za duszę, lecz za osobę zmarłą. Ciało nie jest grobem duszy. Ma zadanie. Ważne jest Wcielenie, jak i Zmartwychwstanie (ciało chwalebne).

Według św. Pawła ciało to skłonności, nie materia (w myśl filozofii greckiej). Apostoł mówił po grecku, ale myślał jak Żyd. Nie oddzielał w nauce ciała od duszy, ale myślał całościowo – o osobie, która ma dane skłonności. Jest więc typologicznym błędem, że "modlimy się za duszę". Dobrze, gdy mówimy, że "modlimy się za osobę".

Św. Tomasz z Akwinu mówił, że dusza bez ciała jest niekompletna.

U Platona Demiurg jest odpowiedzialny za tworzenie świata podksiężycowego. On wpatruje się w idee i tworzy ich obraz w świecie stworzonym.

Najwyższą ideą według filozofa jest idea dobra = piękna. Ona jest szczytem idei. Jest wzorcem. Nie może się jednak sama z siebie zrealizować. Siłą, która sprawia jej zaistnienie jest Demiurg. Nie może on zrobić nic bez idei.

A zatem Absolutem Platona jest złożenie: idee + Demiurg. Ten problem jednak nie jest jednoznaczny, ponieważ Platon był mocno zakorzeniony w mitologii.

Bóg Arystotelesa

Filozof twierdził, że wszystko na świecie składa się ze złożenia materii i formy. Formy zaś istnieją odwiecznie. Arystoteles mówił, że wszystko zmienia się przez Pierwszego Nieporuszonego Poruszyciela. Jednakże to nie stwórca, bo świat po prostu jest odwiecznie. Zatem Nieporuszony Poruszyciel to źródło ruchu, jednak nie na zasadzie przyczyny sprawczej, lecz celowej, zmierzający do czegoś (dziś w fizyce mówi się o Nieporuszonym Poruszycielu jako o Atraktorze). Poruszyciel to myśl myśląca samą siebie. Nieporuszony Poruszyciel jest wolny, niezależny i niezmienny.