Zagadnienia z pedagogiki specjalnej - cz.7.

Kompensacja

Kompensacja (łac. compensatio - wyrównanie) − zastąpienie funkcji narządu, który uległ uszkodzeniu przez inny narząd, np. w przypadku niedorozwoju, uszkodzenia lub utraty jakiegoś zmysłu (wzroku, słuchu) doskonaleniu podlegają inne zmysły (dotyk, węch) zastępując w mniejszym lub większym stopniu jego funkcje; wyrównywanie braków w jednej dziedzinie działania człowieka przez aktywizację działania w innym, niż ten deficytowy.

Surdopedagogika

Surdopedagogika to dział pedagogiki specjalnej (rewalidacyjnej). Zajmuje się nauczaniem i wychowaniem osób głuchych i niedosłyszących (z wadami słuchu), zaburzeniami mowy wynikającymi z wad słuchu, a także ich rodzinami i otoczeniem. Ponadto obejmuje profilaktykę, diagnostykę i poradnictwo osobom z grupy ryzyka.

Głuchy, niesłyszący, głuchoniemy

Głuchy – człowiek, który jest pozbawiony całkowicie albo w dużej mierze słuchu.

Niesłyszący – osoby, które mogą stracić słuch w ciągu życia, np. przez choroby:

- zapalenie mózgu lub opon mózgowych,

- ostry przebieg chorób zakaźnych.

Głuchoniemy – niemówiący i niesłyszący; koncentruje się na sobie, własnych przeżyciach, żyje we własnym smutku, czuje się osamotniony, unika ludzi słyszących.

Ociemniały jest podobny do człowieka, któremu amputowano rękę, zaś głuchoniemy jakby wyrwali mu serce. (Doroszewska)

Głusi lepiej, wydajniej pracują przez brak rozproszeń dźwiękami.

Znaki ideograficzne i daktylograficzne

Ideografia (gr. idea ‘wizerunek’ + grafia)

1. sposób oznaczania rzeczy i pojęć za pomocą odpowiadających im znaków graficznych, symboli i deogramów.

2. pismo ideograficzne, czyli takie, w którym znaki oddają poszczególne pojęcia (np. hieroglify, pismo chińskie).

Ideografia - (gr. idéa - wyobrażenie, pojęcie, gráphö - piszę, opisuję) – dział języka migowego obejmujący zestaw znaków migowych odpowiadających poszczególnym wyrazom (czasem także krótkim dwuwyrazowym zwrotom).

Mowa palcowa (daktylografia) - zwana potocznie „palcówką” - została wprowadzona do nauczania osób głuchych przez mnicha hiszpańskiego Pedra de Ponce w XIV wieku. Przejął on prawdopodobnie tę formę porozumiewania się z klasztorów o zaostrzonym rygorze, zakazującym zakonnikom ustnej konwersacji. Daktylografia to jedna z form porozumiewania się oparta na odpowiednich układach palców jednej lub obydwu dłoni. Każdej literze lub liczbie odpowiada określony znak daktylograficzny. Znaki migowe daktylograficzne, w tym głównie alfabet palcowy, służą przede wszystkim do celów specjalnych, takich jak końcówki fleksyjne, przekazywanie nazw własnych i wyrazów, dla których brak znaków ideograficznych i wreszcie przekazywanie końcówek wyrazów w systemie językowo-migowym pełnym.