Modlitwa wysłuchana

Jezus powiedział: Proście, a będzie wam dane (Mt 7,7); O cokolwiek prosić Mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię (J 14,14); Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał − aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje (J 15,16); Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje. Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje: Proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna (J 16,23−24).

Prawdziwa modlitwa, to modlitwa duchowego serca transcendentnej duszy człowieka, otwartego w wierze na miłość Boga.

Jezus wskazywał na czym polega częsty błąd modlących się: Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie (Mk 7,6). Zalecał więc: Na modlitwie nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani. Nie bądźcie podobni do nich! Albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, wpierw zanim Go poprosicie (Mt 6,7−8).

Niejednokrotnie człowiek może mieć wątpliwości, czy Bóg go wysłuchał, kiedy doświadcza Jego milczenia: Boże mój, wołam przez dzień, a nie odpowiadasz, [wołam] i nocą, a nie zaznaję pokoju (Ps 22,3). Karmelita bosy, o. prof. Jerzy W. Gogola napisał: Podczas modlitwy człowiek otwiera się coraz bardziej na miłość Bożą i otrzymuje zrozumienie Jego woli.[1] Oznacza to, że istotnym warunkiem wysłuchania prośby ucznia [Chrystusa] jest troska o poznanie i wypełnienie woli Ojca (…).[2] Potwierdza to tekst z Pierwszego Listu św. Jana Apostoła: Ufność, którą w Nim pokładamy [tj. w Bogu], polega na przekonaniu, że wysłuchuje On wszystkich naszych próśb zgodnych z Jego wolą. A jeśli wiemy, że wysłuchuje wszystkich naszych próśb, pewni jesteśmy również posiadania tego, o cośmy Go prosili (1 J 5,14−15). Ponadto, jak napisał świecki teolog − Paweł Porębski: Modlitwa prawdziwa jest zawsze wysłuchana, tyle, że niekiedy Bóg wysłuchuje nas inaczej niż byśmy tego chcieli. Kto wie czy nie udziela nam wówczas więcej, niż prosiliśmy[3]. W innym miejscu dodaje: Modlitwa kochającego [tj. pełniącego wolę Bożą] jest zawsze wysłuchana. Natomiast niekiedy Bóg wysłuchuje nas inaczej, niż to sobie zaplanowaliśmy[4]. Potwierdza to o. prof. J. W. Gogola, który jest zdania, że przez modlitwę w Chrystusie dobro, o jakie prosiliśmy Boga, już otrzymaliśmy, chociaż niekoniecznie w taki sposób, w jaki sobie wyobrażaliśmy i oczekiwaliśmy (…).[5] Dzieje się tak dlatego, że Bóg (…) doskonale [i lepiej od nas] wie, czego nam potrzeba[6]: wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, wpierw zanim Go poprosicie (Mt 6,8). Sam fakt, że ktoś się modli, przedstawiając Bogu prośbę, która wyraża jego wiarę w Boga i jego przylgnięcie do tajemnicy Bożej woli, już jest świadectwem, że prośba została przez Boga przyjęta i przynosi owoc.[7] Jednym z owoców modlitwy jest wzrost zażyłości z Bogiem.

Stwórca wysłuchuje modlitwy ludzkiej po Bożemu. Wysłuchanie modlitwy można rozpoznać po wzroście natężenia i głębi miłowania w naszym życiu, mimo naszej niedoskonałości. Kiedy św. Paweł prosił Boga o uwolnienie z ucisku (ościenia), usłyszał w swoim sercu pocieszające zapewnienie Pana: Wystarczy ci mojej łaski (zob. 2 Kor 12,7−10). W działalności apostolskiej wspierany był więc mocą Bożą, która pozwoliła mu przejść ponad własną słabością. Tym samym Apostoł nie otrzymał dobra, o które wyraźnie prosił, ale otrzymał dar, (…) który w głębi tej prośby był zawarty[8].

Największym darem Boga na modlitwie jest miłość Chrystusowa. Jezus pragnie być całkowicie i w pełni darem dla człowieka poprzez komunię miłości: Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi [miłującymi] uczniami (J 15,7−8). Jeżeli więc w Pierwszym Liście do Tesaloniczan czytamy: nieustannie się módlcie (1 Tes 5,17), to nie chodzi tu o wielomówstwo, lecz stałe trwanie w miłosnym Akcie działającym w codzienności. Największym darem dla nas jest wzrost dobra w sercu, którego źródłem jest Duch Święty. Zatem dobrem są te rzeczy, które pomnażają w nas miłość i pozwalają bardziej zjednoczyć się z Bogiem[9].

[1] P. Porębski, Rzeczywistość w świetle nauki, filozofii i wiary, Wyd. Jedność, Kielce 2008, s. 113.

[2] O. Jerzy W. Gogola, Od objawienia do zjednoczenia. Wykład teologii modlitwy, Wyd. Karmelitów Bosych, Kraków 2005, s. 72.

[3] P. Porębski, Rzeczywistość w świetle…, s. 112.

[4] Tamże.

[5] O. Jerzy W. Gogola, Od objawienia…, s. 74.

[6] Tamże, s. 72.

[7] Tamże, s. 73.

[8] Tamże, s. 74.

[9] Tamże, s. 75.

Pozdrawiam, Marta.