Cel i sens życia

Studiując na Akademii Muzycznej we Wrocławiu, miałam pewnego dnia okazję uczestniczyć w wykładzie gościa uczelni, znanej pianistki – pani prof. Reginy Smendzianki. Dzieląc się osobistym doświadczeniem artystka mówiła o sposobie gry muzyki Fryderyka Chopina oraz przygotowaniu i podejściu do konkursu. Zapisywałam wiele jej wskazówek. Od kilku z nich rozpocznę refleksję:

Pani profesor zwróciła uwagę, że przygotowując się do konkursu po pierwsze trzeba mieć mistrza, który nauczy widzieć w fortepianie syntezę sztuk. Po drugie zaakcentowała, że warto czytać książki, by mieć świadomość gry i ogólną wiedzę (szerokie spojrzenie intelektualne). Po trzecie radziła, że dobrze jest zachować dystans do konkursu. Po czwarte uczyła, by po odpadnięciu z któregokolwiek etapu, wyjechać z bilansem pozytywnym. Innymi słowy, by przyjąć to, co pianiście „otworzyło oczy” na przyszłość i przyczyniło się do jego rozwoju. Po „porażce” można sobie powiedzieć: Jestem „pokonany”, ale obdarowany [doświadczeniem]. Po piąte, mieć świadomość, że wyjeżdżając na konkurs chcę odnieść przede wszystkim nad sobą zwycięstwo, a nie nad innymi. Mówiąc prościej: konkurs daje mi szansę pokonać własne obawy, zapanować nad stresem, zająć się osobistym wykonaniem i zrobić to jak najlepiej. Jest bowiem takie powiedzenie: Gdy dyrygujesz, nie rób tego lepiej niż inni, bo zadyrygujesz gorzej niż umiesz. Po szóste, w drodze artystycznej trzeba wygrać kilka konkursów, aby zaistnieć na estradzie. Konkurs nie jest celem samym w sobie.

Wracając jednak do teologii…

W życiu duchowym człowiek przechodzi różne etapy. Spotyka rozmaitych ludzi, przechodzi czasem niesłychanie dramatyczne koleje losu. Wciąż czegoś doświadcza, uczy się, dojrzewa. Nawet, gdy mu się coś nie udaje, zdobywa mądrość i siłę, bo moc w słabości się doskonali (2 Kor 12,9). Wzorem pozostaje zawsze Jezus, który był doświadczany na wiele sposobów (kuszony, prowokowany, atakowany), który niósł swój krzyż. Dla Jezusa każda sytuacja i wydarzenie były inspiracją do słów i czynów miłości. Jemu nie chodziło jednak np. o popis i zawody w ściganiu się z uczonymi w Piśmie, by kogoś „złamać” czy poniżyć (np. „żonglując” cytatami biblijnymi). Trwając w stanie prawdy swego Ojca Jezus pozwalał, by Duch Boży przez Niego przemawiał. Stąd płynęła Jego moc, mądrość i miłość. Swoich uczniów, obawiających się wielu trudności (w tym prześladowań), pocieszał: nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić, gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was (Mt 10,19−20). Jezus całą swoją postawą, zachowaniem, nauką i dialogami z ludźmi zachęcał do myślenia i życia na sposób Boży. Wskazywał, że trzeba przekraczać samego siebie: Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa (Łk 9,23−24). Jezus poruszał i „prowokował” do stawiania sobie fundamentalnych pytań. Inspirował do poszukiwania na te pytania odpowiedzi. Jezusowi zależało, by ludzie odnajdywali w sobie godność dziedziców Bożych, którym dane jest wielkie zadanie: kreacja i współuczestnictwo w Bogu jako dynamicznym Akcie działającym. Swoim nauczaniem dawał świadectwo do jakich wspaniałych i wielkich czynów zdolna jest istota ludzka. Jezus wskazywał nadrzędny cel i sens ludzkiego życia: miłowanie Boga w bliźnim − w każdym czasie i okolicznościach. 

Pozdrawiam, Marta.