Szabat

Ciąg dalszy rozważań głównie w oparciu o Ewangelię wg św. Marka

W nauczaniu Jezusa było coś wyjątkowego. Przemierzając swój rodzinny kraj przekazywał ludziom Prawdę. Był niemal nieustannie w drodze. Podczas podróży zachwycał się pejzażami i roślinnością. O polnych kwiatach mówił, że nawet Salomon w całym swym królewskim bogactwie nie mógłby im dorównać ich piękna (Mt 6,29). Zwracał też uwagę na porządek świata zwierząt: Lisy mają nory, ptaki – gniazda (Łk 9,58). O swoim zaś dynamicznym sposobie życia w drodze, powiedział: Syn Człowieczy nie ma gdzie położyć głowy (Łk 9,58).

Również podczas dnia Pańskiego często przechodził z uczniami wśród pól i łąk kosztując piękna natury. Podczas wędrówek niejednokrotnie On i Jego uczniowie nie mieli nic do jedzenia. W takich dniach żywili się Bożymi darami natury. Stąd też pewnego dnia zdarzyło się, że Jezus w szabat przechodził wśród zbóż, a Jego uczniowie zaczęli po drodze zrywać kłosy (Mk 2,23). Od wielu godzin nie mieli bowiem nic w ustach. Kiedy więc zobaczyli kłosy z ziarnami, bardzo się ucieszyli. Wreszcie mogli się posilić. Dla głodnych uczniów skromne ziarna były jak najwykwintniejsza uczta pod niebem. 

Widząc zrywających kłosy faryzeusze upomnieli Jezusa, że powinien im tego zabronić jako ich Nauczyciel: Zobacz! Robią w szabat to, czego nie wolno! (Mk 2,24). Jezus zauważył ich gorliwość o prawo, dlatego spokojnie wyjaśnił: Czy nigdy nie czytaliście, co zrobił Dawid i jego towarzysze, kiedy znaleźli się w potrzebie i byli głodni? Jak za najwyższego kapłana Abiatara wszedł do domu Bożego i jadł poświęcone chleby, które wolno spożywać tylko kapłanom, i dał je również tym, co z nim byli (Mk 2,25−26). Tym samym wykazał, że jego uczniowie nie tylko nie złamali prawa, ale dali przykład właściwej postawy, którą i faryzeusze mogą naśladować. 

Jezus podsumował swą katechezę o szabacie mottem: Szabat jest ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu (Mk 2,27). W ten sposób dał do zrozumienia, że istota szabatu nie leży w bezczynności. Zwrócił uwagę na niebezpieczeństwo zachowania litery prawa z równoczesnym zatraceniem człowieka. Wyjaśnił, że to szabat jest dla człowieka, a nie odwrotnie. 

Szabat, jako szczególny dzień tygodnia został wyróżniony ze względu na święto komunii człowieka z Bogiem [1]. Wszystko więc, co służy oddaniu Bogu chwały i dziękczynienia za ten dar jest właściwą formą pogłębienia owej więzi miłości. O tym właśnie przypomniał Jezus radując się z powodu szabatu, który został człowiekowi ofiarowany przez Boga: Tak więc Syn Człowieczy jest Panem również szabatu (Mk 2,28).

[1] Zob. hasło: Szabat [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem, oprac. Zespół Biblistów Polskich, Wyd. Św. Paweł, Wrocław 2008, kol. 2, s. 2756.

Pozdrawiam, Marta.