Sądzenie

Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni (Mt 7,1).

Co to znaczy nie sądzić?

W życiu codziennym niemal na każdym kroku wydajmy o czymś lub o kimś sąd:

- Sądzę, że dziś będzie ładna pogoda, tak jak zapowiadali meteorolodzy.

- Sądzę, że stać cię na więcej, przecież jesteś taki zdolny.

- Sądzę, że ona to zrobiła z rozpaczy, ponieważ przeżyła wielką traumę.

- Sądzę, że zgrzeszyłem zaniedbując to dobro.

- Sądzę, że jest złodziejem, bo widziałem na własne oczy jak ukradł ten samochód.

- Sądzę, że spóźnię się na ten autobus, bo ciągle mam problemy z punktualnością.

- Sądzę, że będzie na mnie zła teściowa, bo znów zapomniałem o jej imieninach.

- Sądzę, że nic mnie już dobrego nie spotka, więc wszystko mi jedno.

Sądzenie sądzeniu wydaje się nierówne. Czasem sądzenie nazywamy przewidywaniem, oceną, rozeznaniem, wnioskiem. Sądzimy też albo jakiś czyn, stan, fakt, znaki czasu (por. Łk 12,54−59)…, albo sądzimy człowieka. Trudno zaprzestać oceniania, choćby postępów w nauce uczniów w szkole, czynów niegodnych oskarżonych przed sądem czy własnego postępowania w obliczu Boga.

O co więc chodzi z tym sądzeniem, którego nie należy czynić? Czego dotyczy perykopa: Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni (Mt 7,1)? Moim zdaniem tylko wtedy, gdy identyfikujemy osądzany czyn z osobą, która za niego odpowiada (i za tym idzie nienawiść), sądzimy człowieka. I tego nie należy czynić.

W Ewangelii wg św. Jana znajdują się bardzo interesujące teksty dotyczące tematu sądzenia i sądu: Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz sąd cały przekazał Synowi, aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. (…) Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto słucha słowa Mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie pod sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia (J 5,22.24).

Ojciec Niebieski zatem nie sądzi tych, którzy pełnią Jego wolę (kto słucha słowa Mego…). Wg tekstu z Ewangelii św. Jana, sąd przekazał w ręce Syna – Jezusa Chrystusa. Jednakże w innym miejscu znajdujemy słowa Jezusa: Wy wydajecie sąd według zasad tylko ludzkich. Ja nie sądzę nikogo. A jeśli nawet będę sądził, to sąd mój jest prawdziwy, ponieważ ja nie jestem sam, lecz Ja i Ten, który Mnie posłał (J 8,15−16). Jest jeszcze tekst: Ten kto w Niego wierzy [tj. w Jezusa Chrystusa], nie podlega sądowi, ten jednak, kto nie wierzy, już został osądzony, ponieważ nie uwierzył w to, kim jest Jednorodzony Syn Boży (J 3,18). W innym miejscu tej samej Ewangelii spotykamy słowa, że Ojciec w Synu nie sądzi nawet tych, którzy odwracają się od Niego: A jeżeli ktoś posłyszy moje słowa, ale ich nie zachowa, to Ja go nie sądzę. Nie przyszedłem po to bowiem, aby świat sądzić, ale by świat zbawić (J 12,47).

Sam Jezus bronił się przed uznawaniem Go za sędziego: Wtedy ktoś z tłumu rzekł do Niego: «Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem». Lecz On mu odpowiedział: «Człowieku, któż Mnie ustanowił sędzią lub rozjemcą nad wami?» (Łk 12,13−14).

Człowiek inaczej widzi, niż Pan Bóg, który w miłości całkowicie przenika jego serce. Człowiek inaczej widzi nie tylko w osądzie czynu bliźniego, ale nawet w osądzie samego siebie. Dlatego ludzki „sąd” jest niepełny, niedoskonały, ułomny (por. J 7,24; J 8,15). Z drugiej strony, rozeznanie w wierze stanu własnego serca jest jak najbardziej potrzebne w drodze do pełni jedności z Bogiem, ponieważ jeżeli (…) sami siebie osądzimy, nie będziemy sądzeni (1 Kor, 11,3).

Być może są takie rzeczy, za które się wciąż surowo osądzamy i „potępiamy”, których wciąż żałujemy i, choć są już dawno przebaczone, stale nam ciążą i spowalniają w drodze do Ojca. Być może wynika to z nadwrażliwości, nadmiernego poczucia winy czy chłoszczącego nas superego. Ciążyć mogą zwłaszcza te rzeczy, które uznajemy za ważne. Św. Paweł Apostoł zauważył tę psychologiczną prawidłowość, dlatego w Liście do Filipian napisał w jaki sposób sobie z tym poradzić, dając osobiste świadectwo: Bracia, ja nie sądzę o sobie samym, że już zdobyłem [pełnię miłości w Jezusie Chrystusie], ale to jedno [czynię]: zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu, co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę w Chrystusie Jezusie (Flp 3,13−14).

Poszukując w Bożym duchu zrozumienia bliźniego i siebie samych otwieramy się na wybaczenie i miłość. O tym właśnie napisał św. Łukasz: Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone (Łk 6,37).

Pozdrawiam, Marta.