Modlitwa Abrahama

U Abrahama panowała jedność życia i modlitwy. Był przyjacielem Boga. Jego duchowość jest przepełniona przede wszystkim postawą posłuszeństwa. Świadczą o tym stale powtarzane słowa: Oto jestem (zob. Rdz 22,1.11), ilekroć słyszał wezwanie Stwórcy.

Abraham był nie tylko posłuszny Bogu. Jego modlitwy były błagalne (w tym lamenty), ale przede wszystkim nacechowane zażyłością oraz bardzo bliskim dialogiem ze Stwórcą. Abrahama przepełniało zaufanie Bogu i chęć rozwiązania różnych problemów. Bywało, że modlitwy, choć pełne szacunku, były nieustępliwe. Źródłem śmiałej relacji Abrahama względem Boga była przede wszystkim wzruszająca wiara i troska o innych. Na jego przykładzie widać, jak wielką wartość posiada modlitwa wstawiennicza przyjaciela Boga; jak wiele zależy od nielicznych nawet sprawiedliwych (…)[1] (por. Rdz 18,23−32).

U Abrahama, oprócz dramaturgii dotyczącej choćby wieloletniego oczekiwania na potomka, był niebywały heroizm w jego oddaniu Stwórcy. W usłyszanym wezwaniu do złożenia ofiary z Izaaka, Abraham okazał całkowite zawierzenie Bogu. Opis biblijny przekazuje, że w tym przypadku mąż Sary nie dyskutował z „wolą” Boga, lecz poszedł wykonać to, co usłyszał (mimo, że zgoda na zabicie i złożenie w ofierze Bogu jego syna przeczyła nie tylko zdrowemu rozsądkowi, ale przede wszystkim kolidowała z obietnicą i miłością Stwórcy). Na górze Moria Abraham dojrzewa duchowo dochodząc w swoim sercu do wniosku, że Bóg (…) absolutnie zakazuje składać ofiary z ludzi[2] (por. Rdz 22,12). Na przykładzie wewnętrznej drogi modlitwy Abrahama widać, że Bóg nie pragnął śmierci syna (Izaaka), lecz [jeszcze głębszej] wiary ojca (Abrahama).[3] U niego modlitwa jest uprzywilejowanym miejscem objawienia i teologicznej refleksji, poszukiwania i odkrywania misterium Boga.[4]

Współczesnym Abrahamem jest dziś każdy człowiek [wiary], który staje przed Bogiem pełen pytań, a może i pretensji, [a] odchodzi sprzed Bożego oblicza oświecony, spokojny i lepiej rozumiejący Boga.[5]

Pozdrawiam, Marta.

---

[1] O. Jerzy W. Gogola, Od objawienia do zjednoczenia. Wykład teologii modlitwy, Wyd. Karmelitów Bosych, Kraków 2005, s. 44.

[2] Zob. przypis [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem, oprac. Zespół Biblistów Polskich, Wydaw. Św. Paweł, Wrocław 2008, s. 67.

[3] P. Porębski, Wiara rozumna świeckiego teologa, Wyd. Coriolanus, Kielce 2010, s. 6.

[4] O. Jerzy W. Gogola, Od objawienia do zjednoczenia..., s. 43.

[5] Tamże, s. 44.